Flexibel versus rigiditeit

Flexibel versus rigiditeit. Hoe zou je jezelf omschrijven in hoe je omgaat met situaties die een tolerante, meegevende houding van je vragen? Flexibiliteit kan leiden tot een situatie van over je grenzen gaan. Waar ieders grenzen liggen is verschillend en hangt af van de situatie of van je draagkracht en nog zoveel meer.

Sommigen mensen staan eerder halsstarrig in het leven en anderen passen zich gemakkelijker aan. Het vasthouden aan een vooropgesteld idee, plan of overtuiging leidt soms tot problemen in relaties, op het werk, in vriendschappen. Het zich vasthouden aan een duidelijk kader en structuur geeft enerzijds rust, doch aangezien het leven op zich een toenemend flexibele houding eist, ontstaat er veel meer stress.
Met het zich te star of rigide blijven openstellen in situaties waar meer flexibiliteit wordt gevraagd, kom je niet verder en beland je gemakkelijk in een welles-nietes spelletje. Het gaat erom een middenweg te vinden. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Als jij je hele leven lang niet anders kent dan orde en controle te houden, je ding op jouw manier te doen en hoe de ander het doet afkeurt, dan wordt dit een zeer moeilijke situatie.

Stel dat de ander geen moeite heeft om zich over te geven aan de stroom, gemakkelijker kan loslaten, niet bang is om controle te verliezen. Wat gebeurt er met jou als je hiermee wordt geconfronteerd? Wat gaat er door je heen? Wat gebeurt er in de interactie tussen jou en de ander? Heb je ook een idee wat dit voor elk van jullie teweeg kan brengen? Moet je elkaar willen veranderen zodat één van de twee zich uiteindelijk aanpast. Dit gedrag kan oppervlakkig gezien rust in de tent brengen, maar geloof het of niet. Dit komt gegarandeerd terug aan de oppervlakte.

Dit is een spel dat in heel veel relaties in de ruimste zin van het woord herkenbaar is. In liefdesrelaties, vriendschappen, familie, collega’s. Degene die zich flexibel opstelt kan gemakkelijker over eigen grenzen gaan. Misschien herken je bij jezelf dat je als collega gemakkelijk een extra taak op je schouders neemt, omdat de ander zich ‘strikt’ aan zijn functieprofiel houdt en zelfs niet bij uitzondering bereid is om iets extra aan te nemen?

Zoals ik het aanvoel is de essentie om een gezond evenwicht te creëren. En ook dat ervaar ik niet als definieerbaar. We kijken naar elkaar en hebben vaak kritiek op elkaars manier van Zijn. Zeer verdrietig.
Waar ligt het midden? Het antwoord ligt in het midden, in het hart en in het elkaar tegemoet komen in het zoeken naar balans. Zijn we echt bereid om diep te springen, apart en samen? Niet omdat het hoort of moet, maar omdat het ‘voelt.’

Zijn we zo afgestompt geraakt dat we niet eens meer voelen wat ‘leven’ betekent? Kunnen we nog met compassie en liefde van binnenuit voelen en erkennen wie de ander vanuit zijn bron is en daar een weg zien in te zoeken en los te komen van geïndoctrineerde regeltjes en structuurtjes. Geen enkele baby is op die manier op de wereld gezet.
Koppigheid en halsstarrigheid leiden tot strijd. Strijd geeft in realiteit enkel verliezers, ook al lijkt het anders te zijn in de schijnwerkelijkheid. Er zijn geen winnaars. Nooit.

Elkaar tegemoetkomen vanuit het midden voelt als de enige weg om uit elke impasse te geraken.
“Als je jezelf te veel zorgen maakt over het ontdekken van het goede en het slechte van je medemens, zul je je eigen ziel vergeten, zul je jezelf uitputten en verslagen worden door de energie die je hebt verspild met het oordelen van anderen.” Paul Coelho

Warme hartegroet
Mieke