Geluid en stilte

Geluid en stilte. We leven op een steeds toenemende lawaaierige planeet. Meer en meer mensen worden gevoeliger en ervaren stress. Lawaai heeft een grote impact op ons zenuwstelsel. Als ik naar kinderen, jongeren kijk, dan merk ik op dat er een flinke gewenning is aan lawaai. Zorgwekkend.

Ouders zeggen dan wel eens het nu eenmaal de moderne tijd is. Modern? Ik weet niet hoor, wat dit met modern te maken heeft. Het feit is dat er een toenemende afhankelijkheid en gewenning is van lawaai. Lawaai, buiten lawaai en hoe zit het met de eigen directe omgeving? En nog een laagje dichterbij. Hoe is het gesteld met het lawaai in onszelf, onze gedachten, onze monkeypind.

Lawaai is een fenomeen waar iedereen denk ik zowat een gedacht en een mening over heeft. Wat voor iemand als lawaai wordt ervaren, kan iemand anders het niet als lawaai ervaren. Ervaringen zijn gekleurd en daarover discussiëren voegt enkel maar nog meer ‘lawaai’ toe.

Het leven is voortdurend in beweging. Alles in het leven kent twee polen. Dag en nacht, koud en warm, man en vrouw en ga zo maar even verder. Het ene heeft het andere nodig.

Stilte is de ene pool en geluid is de andere pool; het leven is precies het ritme tussen deze twee polariteiten.

Kies je voor stilte, dan sluit je jezelf af ten opzichte van het bestaan dat aan de buitenkant bestaat. Je begeeft je naar binnen en die beweging is dan geen ritme omdat je de andere pool ontkent hebt. Je raakt verslaafd aan die pool. Je komt klem te zitten, je kunt niet extatisch zijn.

Kies je voor geluid, dan raak je verslaafd aan geluid, aan lawaai, aan de buitenkant. Je wordt extravert, omdat geluid bij de buitenkant hoort.

Met stilte en geluid beweeg je je tussen de twee polariteiten, want je geen van beide. Precies in het midden, daar ben je. Jij bent het ritme.

Je vastklampend aan een pool leidt tot een neurotisch leven, want wat doe je met de andere pool?

Is het niet de bedoeling van het leven om het evenwicht te vinden tussen alle tegenstellingen, evenwicht tussen alle polariteiten?
Evenwicht zoeken is een uitdaging in een wereld waar het lawaai overheerst. Door ons te blijven richten naar buiten, blijven we aandacht schenken aan lawaai, terwijl het overduidelijk is dat het innerlijke lawaai en geschreeuw erkennen een stap kan zijn naar innerlijke stilte.
Ik hoor vaak mensen die zich dat ze zich moeten afsluiten, dat ze zich niet goed kunnen afsluiten. De vraag is eerder, of dat nodig is? Afsluiten, is dat niet ergens een cliché woord geworden in spirituele new age concepten als afleiding van wat werkelijk in onszelf zo hard schreeuwt? Als ik dit iemand hoor vertellen en hoe moeilijk dit, dan heb ik daar inderdaad wel wat vragen bij.
Afsluiten zorgt ervoor dat je je niet helemaal kan openstaan voor het fijne. Het is zo vaak een mentale bezigheid en leidt niet naar het integreren van wat ons naar een groter bewustzijn leidt.
Ik heb het gevoel dat er uiteindelijk veel meer lawaai in ons hoofd is dan wat er in de buitenwereld gaande is.

Warme hartegroet
Mieke Box 49