Het is nooit te laat

Het is nooit te laat. Vele vragen zijn voor ieder bekend waarvan de belangrijkste vraag is waarom je hier op aarde bent. Het stevig in onze basis staan geeft de richting aan voor ons leven. Ik hoor vaak van mensen dat je goed moet aarden. Ik heb daar niet echt zoveel mee, want we zijn al op aarde en wat is ‘goed’ aarden? Is ‘goed’ aarden de oplossing voor alle aardse uitdagingen? Zit daar het antwoord in om een lang gelukkig spiritueel leven te hebben? Komt die vraag niet eerder vanuit een angstgedachte en worden we daardoor niet ergens op een dwaalspoor gezet?
Vaak hoor ik mensen zeggen dat ze heel goed geaard zijn en ondanks het goed geaard zijn, voelen ze zich niet gelukkig, niet blij, niet ontspannen. Dan wordt me de vraag gesteld wat ze nog méér kunnen doen dan goed aarden. Misschien zit daar een belangrijk gegeven om niet méér te doen, maar minder te krampen in het goed moeten aarden. Er wordt wel zeer veel gedaan maar weinig aandacht geschonken aan gewoon ‘zijn’. Dat is wat ik waarneem. Dus in mijn ervaring en beleving gaat het niet echt zozeer om nog meer dingen willen doen. Doen wordt gestuurd vanuit het willen, vanuit een soort van extern ‘moeten’.
Voor de oude Egyptenaren staat de basis afgebeeld als een vierkant en een vierkant staat symbool voor soliditeit en een krachtige fundering. De vier hoeken symboliseren de vier richtingen: noord, zuid, oost en west. Vanaf een sterke ondergrond kunnen we ons in elke richting begeven. We hoeven ons slechts te herinneren wat ons doel is waarmee we op aarde zijn gekomen en ons herinneren wie we zijn. Het lijken wel cliché-uitspraken, alleen zijn dit de basisthema’s die volop spelen. Wie ben ik? En NIET wie ik ben met al mijn identificaties. We kunnen wel denken te weten wie we zijn, alleen liggen de antwoorden overwegend in het benoemen van de rollen die we spelen.
Wat zijn jouw kostbare unieke en authentieke gaven die jij aan deze wereld te bieden hebt? En ook hier gaat het niet over Pietje of Paultje met wie je je vergelijkt, het gaat over jou en niemand anders. Lastig is dat om in alles wat je doet jezelf naar beneden te halen of jezelf verheven te voelen. Waarom? Waarom zou jij jezelf als goddelijk wezen minder of meer moeten voelen? De identificatieprocessen en rollen die we spelen hebben niets met te maken met in je basis staan. Het in je basis staan is volgens mijn diepere invoelen, je herinneren wie jij bent, wat je bezielt, waar jouw passies liggen en wat jouw drijfveren zijn, en dan keer je terug naar je thuisland. Niets meer en niets minder.
Het is dus nooit te laat om terug te keren naar die basis die in de herinnering klaar is om ontdekt te worden.
Het lijkt wel of iedereen succes moet zijn volgens de spelregels van maatschappelijke verwachtingen. Ik voel heel veel droefheid als een ouder me vraagt of het kind dat pas uit de pampers is of succesvol zal zijn in zijn of haar leven. Ik voel nog een diepere droefheid als ik de vraag beluister of het kind dit bepaalde percentage zal hebben, want dan pas zijn de ouders gelukkig. En dit anno 2019 waar we ons bewust mogen worden dat gelukkig-zijn niets met cijfers te maken heeft, niets met diploma’s, niets met geld, niets met titels, niets met de vele rollen die we soms wel opgedrongen aannemen voor een paar korreltjes liefde.
Is het zover gekomen dat we allen aan de bedelstaf zitten, niet wetend wat we hier werkelijk komen doen, niet wetend wie we echt vanuit onze ziel zijn?
Misschien is jouw belangrijkste zielsbijdrage het ouderschap. Voor sommigen is het opvoeden van de nieuwe generatie het werk dat je voorbestemd bent te doen. Hoeveel oordelen zitten hier niet aan vast vanuit de buitenwereld? Kijk en luister maar eens om je heen.
Door te werken aan jouw eigen unieke basis, krijg je toegang tot je eigen unieke gaven, talenten, vaardigheden en de zingeving van jouw leven.
En dat is nu precies waar angst, twijfel, onzekerheid wordt ervaren. De verlammende emoties die velen tegenhouden. De emoties die we herkennen met de volgende uitspraken: ‘ik kan niet, het is toch te laat, ik probeer het later wel, ik zou het doen mocht ik tijd, geld, vrienden hebben.’ Herken jij ook de vele excuses die je aan jezelf vertelt, terwijl je heel diep van binnen je angst voelt om de echte versie van jezelf te laten zien.
Blijven zitten waar je bent, oneindige klaagzangen over jezelf bekrachtigen. We kennen allen wel de scenario’s die ons geen meter vooruitbrengen: ’Had ik maar… dan zou ik…’
Het is geblokkeerde energie in onze basis omdat we niet weten wie we zijn. Dus waarover gaat het aarden in werkelijkheid? Aarden in wie we niet zijn? Right. Aarden in rollen, aarden in identificaties. Ik geloof echt niet dat dit het antwoord is op de zovele vragen.
Het vraagt moed, kracht en doorzettingsvermogen om de reis naar binnen te maken, je niet te laten afleiden door de waanzinnige eisen en verwachtingen van de buitenwereld, de vele lagen te willen ontmantelen en de ware JIJ te willen ontmoeten. En dan geloof ik oprecht dat ik jou kan ontmoeten in jouw ware JIJ.
En jij? We kunnen het niet verwachten van de ander, als we het zelf niet zijn.

Inspirerende hartegroet
Mieke