Verslaafd aan

Het wordt wel eens lachend gezegd verslaafd te zijn aan schoenen, aan boeken, aan cursussen volgen, aan drank, aan sigaretten, aan drugs, aan relaties enz.
Bij de ene denken we, ach, dat is toch niet erg, het is sociaal acceptabel en over het ander denken we met gefronste wenkbrauwen ‘als dat maar goed komt’.
Er zijn nu eenmaal mensen die heel verslavingsgevoelig zijn. Algemeen is er de neiging om alles te overdrijven in een poging zich beter te voelen. Het kan ook genetisch bepaald zijn, als één van je familieleden ook problemen had richting verslaving. Een familie-opstelling brengt helderheid als men ervoor openstaat.
Voor mensen die heel snel verslaafd raken kan zelfs een beetje drank of drugs een emotionele uitwerking hebben en hun hart sluiten. Ik denk hierbij aan mensen die het leven als heel overweldigend ervaren en het als pijnlijk en moeilijk ervaren en zichzelf verdorven met chemische middelen.
In een relatie leidt dit tot verdrietige situaties omdat een verslaafde partner niet in staat is om de liefde te geven die je verlangt/verdient, omdat emoties verdoofd zijn.
In sommige situaties leidt verslaving tot drama’s. Dingen die in nuchtere toestand niet gezegd of gedaan zouden worden. Dramatische escapades kunnen leiden tot het beëindigen van een relatie.
Koopverslaving moeten we evenmin onderschatten. Ik heb menige mannen en vrouwen gekend die door hun koopverslaving ernstige problemen hebben gehad, waardoor hun relatie evenzeer op de klippen is gelopen. Gemakkelijkheidshalve wordt dan even gezegd dat hij of zijn een gat in zijn of haar hand heeft.
Verslavende liefde houdt ‘seriedaten’ in, waarbij iemand zo bang is om alleen te zijn, de behoefte heeft om bemind te worden, dat het uiteindelijk niet meer uitmaakt met wie ze het doen. Als er maar aandacht is. Liever dit dan alleen te zijn. Korte relaties en contacten voor één nachtje zijn het gevolg.
Als verslavingen een gevaarlijke invloed krijgen op het werk, inkomen, gezondheid, relatie(s), moet professionele hulp niet worden uitgesteld.
Hoe vaak kijken we niet weg terwijl we iemand zien wegglijden, omdat het niet onze verantwoordelijkheid zou zijn, omdat het geen familie is, niet ons kind, niet onze partner?
Het heet dan dat we ons niet moeten bemoeien met andermans leven.
Het heet dan dat ze zelf hun lessen moeten leren.
Het heet dan eigen schuld dikke bult.
Zoveel oordelen en soms harde oordelen. En wat voelen we werkelijk in ons hart?
Kunnen we een klein lichtje laten branden in ons hart om met mededogen naar diegene te kijken, om wie we kunnen lachen, omdat we ons dan beter voelen, omdat we ons leven op een rijtje zouden hebben?
Tot op zekere hoogte kunnen we iemand ondersteunen naar de diepere lagen te kijken en aanmoedigen professionele hulp te zoeken.
Er zijn heel veel vormen van verslaving, teveel om in dit blog te beschrijven.
Pijn zoekt een uitweg, en niemand voelt graag pijn, dus is de eerste weg vaker de weg van het verdoven, het niet meer willen voelen. Nadat de roes is uitgewerkt, is er nog steeds de pijn, en een diepe leegte.
Om met de woorden van de recent overleden dierbare bezield psychotherapeut, auteur en oprichter van Sapphohuis op het eiland Lesbos Bob Vansant te eindigen: ‘Wacht niet tot het donker wordt’.
Wat kunnen wij betekenen voor die ene mens die zijn gemaskeerde pijn laat zien?

Warme groet

Mieke
www.miekecoigne.com