Alleen zijn, een straf of een zegen

Alleen zijn, een straf of een zegen. Steeds meer alleenstaanden zijn er, niet alleen in Nederland, over de gehele wereld. Alleen zijn, kan aanvoelen als een straf. Als je om je heen kijkt, dan zie je wat je zilt zien. En als jij alleen zijn, als een straf ervaart, dan zie je alleen maar mensen die samen zijn. Je tuurt uit het raampje van het restaurant, waar je in je eentje aan het eten bent. Je ziet stellen voorbij lopen, hand in hand, een arm over elkaars schouder.

Je hoort mensen lachen in het restaurant en jij zit dat moederziel alleen. Het raakt je, het doet je pijn, je wilt dit niet en straks ook weer alleen naar huis, de plek waar je je thuis zou willen voelen, maar er is niemand om je heen. Zo kun je het alleen zijn ervaren als een grote straf. Wie weet schaam je je er ook wel voor. Er wordt aan je gevraagd of je al een vriend of vriendin hebt, je durft het antwoord bijna niet te geven. Je maakt het misschien wel mooier dan het is. Een leugentje om bestwil, om anderen op het verkeerde spoor te zetten. Je weet zelf beter, er is niemand die op je wacht.

Je vervloekt het alleen zijn, door de week gaat het wel. Je hebt je werk, aanspraak met je collega’s, je hebt het druk, maar als de vrijdag voorbij is, val je elke keer in dat grote lege gat. Voor jou is het echt een straf.

Zo zijn er ook die het alleen zijn, juist koesteren, die het heerlijk vinden dat ze met niemand rekening hoeven te houden. Dat ze alle tijd aan zichzelf hebben. Het huis precies weer terugvinden zoals ze het hebben achtergelaten. Niemand die op hun wacht, het hele rijk voor zich alleen.

We zijn eigenlijk nooit alleen, en ja dat klinkt als een cliché, en toch is het waar. Het is het gevoel wat je zelf ervaart, als je alleen bent. En dat gevoel kan zo zwaar wegen, dat jij het ervaart als een straf. Je zou niets liever dan een partner willen hebben die het alleen zijn voor jou opvult.

Ze zoeken vaak hulp bij spirituele hulpverleners, ze willen weten of ze alleen blijven, of dat er eindelijk, na zoveel jaren toch iemand komt, waarmee ze hun leven kunnen delen. Voor iedereen loopt er iemand rond. Ook voor jou, maar begrijp wel, zolang jij het alleen zijn als een straf ziet, zal je niet snel iemand vinden.

Er zijn er ook die nooit de deur uitgaan, die vragen dan ook aan een medium of paragnost of ze er een toekomstvoorspelling voor willen doen. Dan zie je vaak al in de lenormand of de tarotkaarten dat er iemand op ze wacht, maar willen ze het zien, staan ze er echt voor open. Gaan ze er op uit, bewegen ze zich onder de mensen?

Als je dat aangeeft, blijkt vaak al snel dat ze daar moeite mee hebben, ze hebben moeite om zich te binden met een ander. Zou dat dan ook niet zomaar een van de redenen kunnen zijn dat er nog geen partner is. Want vraagt dat ook niet om een verbinding. Als medium gun je iedereen die super fijne relatie, ook die er al zo’n lange tijd naar snakken. Als het gesprek dan vervolgd wordt, kun je inzichten meegeven waarmee de cliënt aan de slag kan. Daarmee bied je ze een helpende hand.

Ze zijn vaak bang om weer gekwetst te worden, om iemand tegen te komen, die ze weer verlaat. Vaak hebben ze al een paar teleurstellingen achter de rug en willen ze de tijd en de moeite er niet meer insteken. Maar het doet ook iets met hunzelf. Ze voelen zich alleen, ervaren het als een straf.

Trek er op uit, laat je zien, ga niet direct hard van stapel lopen, doe het rustig aan en kijk de kat uit de boom, je kunt zelf ook altijd nee zeggen. Het zijn vaak hele kleine dingen die er toe doen en waar je je voordeel mee kan doen. Dan kan het zomaar zijn, dat het alleen zijn, ineens leuk is en ze aan de slag gaan om die partner te gaan scoren, met een beetje lef en durf, lukt een hoop.

Medium Clarisa