Bang om iets te missen?

Bang om iets te missen? Je hebt een volgeplande agenda: van maandag tot vrijdag werken, tussendoor nog enige zijdelingse activiteiten en het weekend is uiteraard ook volledig ingepland met uitjes, feestjes, bezoekjes enzovoort.

Ik hoor wel eens een klant vertellen dat hij of zij de agenda van maandag tot zondag volgepland heeft; soms om een breuk te verwerken, soms uit angst in de stilte of leegte terecht te komen. Er zijn ontelbare redenen.

Sommigen willen we ‘niets’ missen en lopen we alle beurzen en voordrachten af, van het ene evenement naar het andere, van het ene feestje naar het andere feestje. Fijn weekend gehad, heel gezellig maar de zondagavond wordt de vermoeidheid van het afjakkeren gevoeld.

Ik blijf me daarover verbazen hoe iemand het volhoudt. Ik heb daarover geen oordeel.
Het niets willen missen kent meestal een diepere laag. Wie geloof dat hij ‘iets mist’ als hij niet bij elke conferentie, elk feest, elke opening van een nieuw winkelcentrum van de partij is, gelooft eigenlijk vooral dat hij het geluk alleen maar in de buitenwereld kan vinden.

Wie echter niets wil missen, mist daarbij maar al te gemakkelijk dat wat hij in geen geval zou moeten missen, namelijk zichzelf.

Zit daar ook angst voor leegte verscholen? Jakkeren van hot naar her is een ontsnappingsweg aan het gevoel van innerlijke leegte, verveling of zinloosheid. Stilte en ‘nietsdoen’ beangstigt de meeste mensen. ‘Wat moet ik nou met stilte? Ik word gek van stilte, de muren komen op me af. Ik moet weg. Naar buiten. Weg. Nietsdoen? Dat kan ik niet. Ik moet altijd met iets bezig zijn? Niets doen is voor luiaards, nietsnutten. Ik ben zo niet opgevoed.

Ik heb nog meer dan genoeg tijd om achterover te leunen en dan nog, ik ben té actief, een bezige bij. Het zit in onze familie.’ Wat een verhalen.

Ondanks de vele cursussen en boeken in ‘onthaasten’ zie ik het tegenovergestelde gebeuren. Van langsom meer en sneller. Er is geen tijd om te onthaasten, men zou wat kunnen missen. Of men zou in een leeg gat vallen. Of men zou gek kunnen worden.

De enige realiteit is wel dat we niet van onszelf kunnen weglopen. Hoe eerder we de moed hebben de leegte in onszelf onder ogen te zien, hoe meer we ontdekken dat zich achter deze leegte een diep verlangen zit naar volheid in onszelf.

De reis naar onze eigen bron voert van de oppervlakkigheid naar de diepte. Sommigen vertellen me dat ze enkel nog maar plezier willen in hun leven en geen zin hebben de zinvolheid in zichzelf te ontdekken. Anderen zien de gigantische valkuilen van het voortdurend jagen naar genot en plezier en hoe leeg dit op een bepaald moment voelt.

Hoe dan ook. Het is ieders keuze om daarin een weg te zoeken en te vinden. Het is zeer zeker een uitdaging om de rem erop te zetten, halt te houden. Veel van wat in onze samenleving ‘normaal’ wordt geacht, is niet zo normaal bij nader invoelen.

Inspirerende hartegroet
Mieke Box 49