De moed om niet perfect te zijn

Probeer zelf maar eens geen fouten te maken, probeer maar eens geen zwaktes te hebben, probeer maar eens elke dag het zonnetje in huis te zijn, probeer maar eens in de regen te lopen zonder nat te worden.

Probeer aan een perfect beeld te voldoen, de perfecte werkgever, werknemer, kind, ouder, partner. Je zult dat doel nooit bereiken, omdat je niet geboren bent te voldoen aan een beeld en toch wordt dit beeld ons met de paplepel ingegeven.
Het streven naar verbetering geeft ruimte om te groeien. Of je nu een instrument leert spelen, een nieuwe taal leert, een nieuw recept uitprobeert. Zonder fouten te maken, kunnen we niets leren. Of afleren.

Uiteraard dienen we een onderscheid te maken in het streven naar het perfect aanleveren van een geschreven tekst bijvoorbeeld. Een boek waar fouten niet werden gecorrigeerd, is een afknapper. Er zijn situaties waarin perfectie nastreven heel aannemelijk is.

Soms wordt het streven naar perfectie doorgetrokken naar het leven op zich. Een perfect lichaam, een perfecte baan, een perfecte partner, een perfect kind enzovoort. Ik herinner me jaren geleden een cliënte te hebben gehad die dwangmatig op elk levensvlak perfectie nastreefde. De oorzaak van dit ontwikkelde gedrag ging terug op 14-jarige leeftijd. Perfectie en controle zijn een thema die meestal veel dieper zitten.
In onze samenleving zijn er gigantisch veel voorbeelden waarin perfectionisme een manier van moeten is geworden. De vraag is of het echt bijdraagt tot gelukkig zijn. Het persoonlijke, menselijke lijkt gevoelsmatig te ontbreken.

De schoonheid in elke imperfectie te ervaren laat ons op een andere manier kijken naar onszelf en anderen, naar een moment in het moment en de gedachte aan perfectie als ‘een moeten’ om los te laten.

Schoonheid is een licht in het hart, ook al zegt het hoofd dat het niet perfect is.

©Mieke
Warme groet
Mieke