In de tijd kom je erachter

In de tijd kom je erachter dat de breuk nodig was. Je viel als een blok voor de ander, je keek nergens meer naar, verliefd en getrouwd. Als een sprookje zo voelt het. De jaren gaan voorbij, er komen kinderen, het leven vraagt veel van jullie. Je doet allebei je best ook tijd met elkaar door te brengen, alhoewel hete r vaak bij inschiet. Je voelt af en toe wel dat de band minder sterk is, maar ach, je wuift het weg. Komt wel weer, als we meer tijd voor ons samen weer hebben.

De jaren tikken voorbij, de haren binnen grijs te worden, we hebben de vaste patronen ons leven over laten nemen en dan is daar ineens binnen een paar seconden, een zin, die jou op zijn grondvesten laat schudden. Hij wil niet meer verder, hij voelt het niet meer. Is er een ander, is je eerste gedachte en spreekt die hardop uit. Nee dat niet, heb wel met iemand contact en daardoor zie ik ook dat voor ons de kaars is gedoofd.

Direct gaan je gedachten alle kanten op, heb ik het verkeerd gedaan, is het mijn schuld en wat nu, hoe nu verder. Verdooft, vol ongeloof, onbegrip staar je voor je uit. Het kan niet waar zijn. Alles weg wat we hebben opgebouwd, door een zo’n enkel zinnetje. En dan ook nog het lef hebben om te zeggen dat hij iemand anders heeft ontmoet.

Voor lange tijd weet je niet waar je het zoeken moet en er overheerst een gedachte. Ik wil hem teug, hoe ga ik dat voor elkaar krijgen. Het kan niet waar zijn dat dit gebeurt. Je belt, mailt met mediums en paragnosten om een houvast te hebben, om de bevestiging maar te krijgen dat het niet voorbij is. Dat is de enige zin die je van een medium of paragnost wilt horen. De rest luister je niet naar, ga je compleet aan voorbij. Al die goedbedoelde inzichten kan je niks schelen, weg er mee.

Blind ben je geworden voor de realiteit, je maakt de relatie in je hoofd veel mooier dan dat het er was. De tijd vordert, een paar jaar zijn voorbij. Gesprekken met lotgenoten hebben je enig inzicht gegeven, maar toch, het verlangen verdwijnt niet. Het blijft je bezighouden en hoe graag je ook het wilt dat de gedachten een keer er over zouden stoppen, het lukt je niet.

Dan toch, in een flits, je bent ergens mee bezig, denk je van, wat, nee ik heb er even niet aan gedacht, mijn hoofd was leeg, ik kon mij volledig op iets anders concentreren, wat een heerlijkheid. Langzaam aan begint de acceptatiefase aan te breken en begin je het los te kunnen laten.

Je hebt jezelf ook al eens de vraag gesteld, die kwam zo maar opploppen vanuit het niets, wil ik hem terug of mis ik het leven dat is samen met hem had. Deze vraag heeft je bezig gehouden en nu ineens duikt hij weer op. Als ik heel eerlijk naar mijzelf ben, dan mis ik meer het leven, al die jaren. Er is daarna zoveel veranderd. Een ander huis, de scheiding, alle er omheen, het financiële, de relatie die je partner vrij snel begon, nadat jullie uit elkaar waren en ook niet erg lang stand heeft gehouden.

Je hebt je eigen leven alweer aardig vorm gegeven, je trekt er regelmatig op uit met vriendinnen, her en der gedate, maar nog niets uitgekomen. Het leventje zo bevalt je wel, zeker nu je ook merkt dat je weer lucht in je hoofd krijgt, de zware last van je schouders aan het vertrekken is. Het heeft je lang bezig gehouden, maar des te meer je het bekijkt, zie je dat het eigenlijk wel goed is zo. Dat je nu ziet, we hadden ook niet veel meer met elkaar te delen.

Je begrijpt ook nu niet zo goed dat je je er zo aan hebt vastgeklampt. Je bent nu veel zelfstandiger geworden, veel duidelijker in wat jij zelf nodig hebt. Je laat nooit meer jezelf in de steek. Je bent hem er zelfs dankbaar voor dat hij de relatie zo cru destijds heeft beëindigd. Je hebt jezelf helemaal gevonden. Je bent een stuk gelukkiger geworden en klaar voor een nieuwe relatie. En zorgen voor, nee ga je nooit meer doen. Die tijd is geweest. Je weet beter nu.

Medium Clarisa