Je leert door in een spiegel te kijken

Je leert door in een spiegel te kijken, te zien wat je eerst niet ziet

Hoeveel keer per dag kijk jij even in de spiegel, om jezelf te zien. Om te kijken of je haar nog goed zit, de lippenstift nog op je lippen? Werk je dan snel jouw gezicht even bij, om daarna met een grote glimlach je weg te vervolgen. Als je haar maar goed zit!

Kijk je ook wel eens in de spiegel en ben je helemaal niet blij met wat je op dat moment ziet. De haarkleur is dof, je ogen hebben wallen, je buik is veel te dik en je benen verdienen een kleur. Dat is dan wat je ziet toch. Maar zie je in dezelfde spiegel ook wel eens dat er nog veel meer te zien is dan dat.

Kijk je wel eens echt naar je eigen ogen, als je die opmaakt, met mascara en eyliner? Of komt dat helemaal niet bij je op. Als je in de spiegel kijkt, zie jij, met jouw eigen gemoedstoestand op dat moment wat jij wilt zien. Dat is wat er voor jou op dat moment zichtbaar is. Het kan zelfs zo zijn, dat je het ene moment bij jezelf denkt, wow, dat ben ik, wat een heerlijk mens. En het andere moment je er precies hetzelfde uitziet en je denkt, mijn god, dat ziet er niet uit.

Als je in de spiegel kijkt, kijk je dan wel eens naar je eigen ogen en wat zie je dan? Je ziet wat jij wilt zien, hoe jij je voelt op dat moment. Er is alleen nog zoveel meer te zien in die spiegel. Want wat jij ziet is een verwrongen beeld, een beeld zoals jij het wilt zien. En als het je niet bevalt, ga je aan de slag met het verfraaien van het beeld. Je gaat aan de slag om de buitenkant te verfraaien.

Als je zonder oordeel, veroordeel en zonder alle opgestapelde emoties in de spiegel zou kijken naar jezelf, dan zie je iets heel anders. Dan zie je een hele mooie ziel staan, die zich in de loop van de tijd aan van alles en nog wat heeft aangepast. Daar is de ziel het niet mee eens, en toch is het gebeurt.

Je ziet wat je wilt zien. Voel je je rot, dan zie je dat, voel je je goed, dan zie je dat. Maar is dat alles wat er te zien is? Is dat 100% van het hele plaatje. Nee, het is het plaatje zoals jij het wilt zien op dat moment.

Om die reden is een foto ook een momentopname. En bevalt de ene foto je vele malen beter dan de andere, die delete je direct uit je smartphone, je schrikt van je eigen spiegelbeeld. Zo zie je er niet uit. En zo ontstaat er vanzelf een beeld van jou wat er helemaal niet te zien is, omdat je het beeld van jezelf aan het veranderen bent.

Al die selfies die mensen posten, zijn allemaal plaatjes zoals ze zichzelf het liefste zien, maar of ze dat in werkelijkheid zijn, of ze dat echt zijn. Daar hebben ze geen notie van. Zo willen ze zichzelf zien. We worden dus allemaal voor de gek gehouden, door anderen en door onszelf. Want er is werkelijk niemand die zich laat zien zoals die is, er is altijd een laagje overheen.

Misschien een hele kleine correctie, er zijn er die zichzelf wel laten zien, zoals ze zijn. Die mensen pik je er ook zo uit. Daar wordt niet over geroddeld, daar hangt geen negatieve weerklank om heen. Die vallen bij iedereen in de smaak. Niet vanwege hun prachtige buitenkant. Vanwege hun prachtige binnenkant. Zoals ze doen, zo zijn ze en stralen om die reden altijd, ongeacht wat ze aanhebben.

Denk maar eens aan koningin Maxima, op elke foto staat ze goed en bijna geen enkele foto maakt ze zelf. Dus er eerst 100 maken en dan voor haar gevoel daar de beste uithalen, een selfie plaatsen, zie je het al voor je. Heeft ze de tijd niet voor en anderen zetten haar op de foto. Ze is overgeleverd aan anderen, zoals die haar neerzetten. Als dan elke foto een fijn gevoel oproept bij anderen, dan zit daar puurheid en oprechtheid achter. Het is niet gemaakt! Het spiegelbeeld weerspiegelt exact wat er is. En ja, je hoeft geen fan van haar te zijn, alleen gaat het daar nu niet om. Het gaat om een andere boodschap in dit blog.

Medium Clarisa