Stel je niet aan

Stel je niet aan. Herinner je het ook nog, stel je niet aan. Als kind kon je brullen, schreeuwen en dat werd je gegrepen en moest je doen wat je ouders wilde en kreeg je te horen, stel je niet aan. Je wilde het niet, je verzette je er heftig tegen, maar had je recht van spreken? Werd er naar je geluisterd, mocht je je eigen zin doen? Nee toch, en als je dat wel wilde en op een bepaalde manier daarom vroeg, dan kreeg je te horen, stel je niet aan.

En al die keren dat dit is gebeurd, hebben jou er van overtuigd dat het niet de bedoeling is dat je je mag aanstellen. Al die keren dat je het hoorde hebben je gehard, er voor gezorgd dat je je niet meer aanstelt. Er is een bepaalde lading overheen gelegd, die niet de juiste lading is. Er is jou zo voorgeschoteld dat als jij je mening wilde geven, dat als jij iets niet wilde, als jij iets wilde doen wat jij zelf wilde doen, dat dat niet mocht. Want dan stelde je je aan.

Dus stel jij je niet meer aan, ben je zo geïndoctrineerd dat je je gevoelens bent gaan negeren. Je ouders hebben je overduidelijk laten merken dat dat niet hoort. En krop je alle gevoelens op, je wilt niet dat je je aanstelt, je wilt niet meer gegrepen worden, op je donder krijgen. In de hoek worden gezet, dus voorkom je bij alles dat jij je aanstelt.

Dat je dit nu al je leven lang doet, dat je geen idee hebt dat je iets doet wat niet goed voor je is, heb je helemaal niet in de gaten. Wat je wel in de gaten hebt, dat niemand jou serieus neemt. Dat niemand je echt ziet staan, dat elke potentiële partner die op je pad komt en jij met veel enthousiasme begroet, je vaarwel zegt. En soms helemaal niets zegt en verdwijnt. Allemaal het gevolg van dat ene zinnetje uit je jeugd, stel je niet aan.

Als een soort van zwarte donkere deken achtervolgt het je, bij elke stap die je zet, ben jij bezig om je vooral maar niet aan te stellen. Maar je ogen branden, je emoties zitten tot aan je keel. Je energie ben je kwijt. Je wilt alleen maar rust en slapen en ja, als dat zou kunnen, gezien worden met name door je ouders en je broer en zussen. En eindelijk eens een partner die eerlijk is en blijft, zoals je het voor je ziet.

Herkenbaar waarschijnlijk, zo herkenbaar dat je nu denkt, wow, ja dat ene zinnetje heft eigenlijk mijn hele leven voor mij tot op heden kapot gemaakt. Wat heftig dit zeg. Weet je, vanochtend liep ik door de straat en zag ik een moeder haar kind in de auto proppen, hij krijste, hij schreeuwde, zette zijn been tussen de deur, niet ouder dan een jaar of twee. Hij probeerde de deur open te houden, en zijn moeder greep hem nog een keer en duwde de deur keihard dicht. Zo zei ze, dat is klaar en stoof naar haar eigen plek, vol gas om het andere kind op tijd naar school te brengen.

Dit jochie stelt zich aan vindt deze moeder, de geschiedenis blijft zich herhalen, omdat we geen idee hebben wat een kind nodig heeft en van ons vraagt. Omdat we ons van te voren niet verdiepen wat de impact van ons handelen op een nieuw leven kan zijn. Dat we een kind zien, als een roze wolk, dat we er beelden bij hebben hoe gelukkig we dan wel niet zouden zijn.

Een kind is geen pop, een kind is een levend wezen met een eigen wil en moet alles nog leren. Een kind wil gezien worden, wil de juiste aandacht krijgen van diegenen waar die het meeste van houdt. Maar het enige wat het kind onthoudt, is stel je niet aan.

Dus stopt het kind tijdens zijn reis naar volwassenheid met zich te uiten. Zo af en toe zal die zich laten horen, als de maat echt vol is. En dan verwachten op volwassen leeftijd dat dit kind zich volwassen kan gedragen? Waar moet dit kind dat vandaan halen? Welk voorbeeld heeft het meegekregen? Hoe moet dit kind weten wat liefde geven, nemen en ontvangen is. Het heeft niet geleerd zich te mogen uiten, zijn emoties te tonen, ze werden allemaal genegeerd.

Dit snijd je als medium door je ziel, want allemaal stuk voor stuk komen we ons zelf allemaal een keer tegen. Door dat ene zinnetje, stel je niet aan…..

Medium Clarisa