Accepteren dat het nooit meer terugkomt

Accepteren dat het nooit meer terugkomt. Een van de moeilijkste dingen die we als mens voor onze kiezen krijgen, is accepteren dat soms echt iets definitief is, dat het voorbij is en ook nooit meer terug zal komen. De dood is definitief, althans zo kun je het zien.

In de spirituele wereld is de dood geen einde, de ziel zal er altijd zijn, het stoffelijke is niet meer zichtbaar, de stem niet meer hoorbaar, het elkaar aanraken valt weg. Maar dat zegt niet dat het een definitief einde is. Datgene zoals het was samen, dat verandert.

Het is moeilijk te accepteren, als iets nooit meer terugkomt, en dat zijn niet alleen situaties dat iemand komt te overlijden. Het is ook na een scheiding en dat kan heel heftig zijn. Te meer als er strijd is geweest en we ons door de ander op onze ziel getrapt voelen. Jaren kan dat ons bezighouden en worden we diep van binnen door verscheurd.

Het accepteren dat het voorbij is, het nooit meer zal zijn zoals het was. Vaak is dat heel moeilijk te bevatten. Onze gedachten gaan telkens terug naar de tijd samen. Emoties die zich constant afwisselen, dan is er een gevoel van machteloosheid, dan van enorme boosheid, dan verdriet, dan het niet kunnen begrijpen. Ongeloof.

Allemaal fases waar we doorheen moeten gaan om het op een gegeven moment wel te gaan accepteren. Wat er was en we raken het kwijt, we kunnen er maar heel moeilijk mee omgaan. Zelfs als het beter voor onszelf is, zelfs als we er direct door op vooruit gaan. Zelfs dan hebben we moeite met accepteren.

Het accepteren wordt in je leven een stuk makkelijker als je anders gaat denken en kijken. Op de een of andere manier accepteer je dan veel sneller iets en laat je ook veel eerder los. Anders denken en kijken zegt, ik begrijp dat niets blijvend is, ik zie in dat alles aan verandering onderhevig is. Ik kan mij wel aan alles willen blijven vastklampen, de enige die ik er mee te kort doe, is mijzelf.

Als die bezinning er komt, dat je in gaat zien, dat door accepteren jij een veel fijner leven hebt, ga je sneller het accepteren toelaten. Daar gaat wel eerst een periode aan vooraf, dat je boos bent op alles en iedereen. Dat je de deur dichtgooit en je opsluit. Dat je je eenzaam en diep ongelukkig voelt en je je afvraagt, wat heeft mijn leven voor zin.

Dit alles is allemaal nodig om jou voor te bereiden, op die plek in de wereld die jij op een gegeven moment gaat innemen. Een plek die jij voor jezelf claimt. Dan heb je geaccepteerd dat iets nooit meer terugkomt. Sterker nog, je bent er achter gekomen dat jij het nooit meer terug wilt.

Je begrijpt nu niet eens meer waarom je je er zo aan vast hebt geklampt al die jaren. Je bent nu veel beter af. Nu ben je maatjes met jezelf geworden en die ander kan je gestolen worden. Je voelt niet eens meer haat voor die ander. Je hebt het totaal geaccepteerd en er volledig vrede mee.

Wat je enorm geholpen heeft zijn de goede gesprekken met een top paragnost. Bij toeval kwam je met deze paragnost in gesprek. Je voelde je eenzaam, verlaten, zat om een gesprek verlegen. Je voelde je leeg en je wilde weten of er voor jou nog wel een toekomst was.

De top paragnost verzekerde je dat de toekomst nog heel veel mooie dingen ging brengen, maar pas als je zou accepteren dat het nooit meer terug zou komen. De paragnost gaf je hier handvatten voor die je toe ging passen en je merkte het verschil.

Je accepteert nu direct als iets verandert, je hebt door dat datgene zoals hete r was, voor jou niet het juiste was. Je bepaalt nu zelf wat goed voor je is, en gaat om die reden mee in de flow van het leven. Niemand kan jou nog iets maken. Je plek in deze wereld staat als een huis.

Medium Clarisa