Een peuter met een stempel

Een peuter met een stempel, onhandelbaar en aandachtvragend. Peuters vinden het heerlijk om bezig te zijn, geef ze een stempel, doe ze het een keer voor en ze gaan daarna hun eigen gang. Er bestaan ook peuters met een stempel, deze noemen we in de wandelgangen onhandelbare, aandachttrekkende peuters.

De kinderdagverblijven trekken aan de bel, het blijkt dat zo’n 25% van de peuters de stempel opgedrukt hebben gekregen dat ze onhandelbaar zijn en gedrag vertonen dat niet door de beugel kan. Ze luisteren niet en als je gemiddeld 10 tot 15 peuters moet begeleiden is dat een hele dobber, volgens de peuterleidsters.

En om die reden bestaan er nu dus ook peuters met een stempel. Probeer het je even voor te stellen, een groep van zo’n 15 kids in de leeftijd van 2 tot 3 jaar en daar liggen er een paar van dwars. Is dat iets geks, of is dat normaal?

Volgens mij zegt een peuter met zijn gedrag, ik ben twee en ik zeg 2. Ik begin een eigen willetje te krijgen en daarom ben ik lekker aan het uitproberen. Heerlijk als een peuter zo ondernemend is, maar ja, we hebben liever kinderen die luisteren, meegaan en niet dwars over de grond gaan liggen, aandacht trekken. Want je hebt er wel veel meer onder je hoede en dat remt alleen maar en kost tijd.

Ligt het dan aan de dwarsliggende peuter, die juist nu heerlijk dwars en koppig is, en geen vlieg kwaad zal doen. Ze zijn spontaan, wild onderzoekend en kunnen inderdaad niet willen doen wat je van ze vraagt. Ze zijn ook nog maar pas op deze wereld.

Als medium doet het pijn te lezen dat 25% van de peuters een stempel opgedrukt krijgen en vragen om een specialistische aanpak, waar kinderdagverblijven helaas niet op berekend zijn. Daarnaast vraag je je af of deze grote aantallen wel bestaan en we niet veel te snel zijn met invullen en beoordelen. Het doet pijn, omdat al zoveel volwassenen onvoldoende liefde hebben gekregen in hun jeugd en nu de zure vruchten van plukken.

Ik zie het al helemaal voor mij, als medium met mijn helderziendheid. Ouders die hun peuter komen ophalen en dan te horen krijgen dat hun kind onhandelbaar is geweest. Ook voor deze ouders is het nog allemaal nieuw en een grote ontdekkingsreis waar het opvoeden om vraagt. Wat doen ze met deze onheilspellende boodschap. Geloven ze de leiders en hoe gaan ze daarna met hun peuter om. Gaat het strenger aangepakt worden, omdat je wilt dat je kind mee kan draaien in de groep. Voel je je nu geroepen tot een andere aanpak.

Zelf weet ik nog heel goed dat ik op een gegeven moment niet meer bij het schoolhek dichtbij durfde te staan. Mijn zoon haalde in de ogen van de juf altijd iets uit, waar andere kinderen niet opkwamen en ja, dat mocht niet. Als moeder zijnde vond ik het juist geweldig en creatief. Ik ben toen ook een tijdje hem anders gaan aanpakken, met een averechts effect. En het druiste tegen al mijn eigen gevoel in. Al snel weer terug naar mijn eigen aanpak, toen kreeg ik weer lucht en het kind ook. Die nu overigens is uitgegroeid tot een zeer volwassen persoon, die zichzelf heel goed kent. En juist dwars heeft mogen liggen om zichzelf te mogen ontdekken.

Volgens mij maken we ons al heel snel te druk over gedrag wat buiten de lijntjes loopt, we willen het liefst het zo makkelijk mogelijk hebben en daar horen voorbeeldige kinderen bij. Dan hoeven we zo min mogelijk ons in te zetten.

Kan een kind van twee of drie jaar al een stempel krijgen van onhandelbaar en geschikt voor speciaal onderwijs? Waar gaat dit naartoe vraag je je af. Laat een kind toch kind zijn en zichzelf ontdekken. Of verwacht je van een peuter dat die zich al voorbeeldig gedraagt? Als een peuter aandacht vraagt, zegt die daarmee, help ik kan het niet alleen, ik overzie het niet, ik heb een helpende hand nodig. En daar zijn wellicht te weinig handen voor beschikbaar.

Medium Clarisa