Transformatie vanzelfsprekend?

Transformatie vanzelfsprekend? Denken of hopen dat een transformatieproces iets vanzelfsprekends of iets blijvends is, is de valkuil van het denken. Eigenlijk vraagt dit elke dag van ons ervaren hoe we ons voelen, wat nog aan ons kleeft aan herinneringen uit het verleden.
Misschien kun je bij jezelf opmerken dat je dingen doet vanuit gewoonten of aangeleerd gedrag.
Het proces van innerlijke transformatie is best een zeer nederig proces. Je kunt het voor de hele buitenwereld uitroepen en je omgeving overtuigen van je nieuwe JIJ. En daar kun je best trots op zijn. Alsof je een grote prijs hebt gewonnen en aangekomen bent.
Dit is geen lineair proces van A naar Z. Het aardse leven brengt ons een leven lang uitdagingen om te overwinnen en hoe krachtiger de verbinding in jezelf, hoe gemakkelijker je kunt omgaan met de uitdagingen.
De ontgoocheling van een terugval vanuit de gedachte dat je eenmaal vooruit moet in het leven, is soms onbegrijpelijk en wordt als demotiverend ervaren. ‘Ik heb al zoveel gedaan, ik heb al zo veel therapie gehad, ik heb al zoveel coaching gehad, ik dacht dat ik dit en dat al had verwerkt’.

De valkuil van langdurende therapie is dat er het gevoel is niet meer zonder de therapie of coaching verder te kunnen en vandaaruit ontstaat behoeftigheid, needing, afhankelijkheid en het werkt vaak verslavend. Verslaafd aan het contact met de therapeut, met de coach. Hierbij kan wel eens ‘rolvervaging’ optreden en ontstaan ook onderhuids onuitgesproken verwachtingen.
Er kan een verandering in de interactie optreden en dan ontstaat soms een verbinding dat de rolvervaging versterkt. Ik heb dat zelf een paar keer ervaren en dan is het fair voor de beiden, het contract als coach-cliënt op te heffen en op vriendschappelijke basis verder te gaan. Het is een keuze die zeker mag afgewogen worden. Ook dit is een verschijnsel dat ik onder transformatie ervaar.
Het veranderen van het contact en het delen van wederzijdse ervaringen werkt zeer zeker verbindend en helend en dan wel voor beide partijen. En ook dat is zeker prima. De vraag rijst eerder dan: wie betaalt wie voor de interactie of is het een status quo interactie.
Dat transformatieprocessen zeer intensief kunnen zijn is voor ons allemaal wel ondertussen heel duidelijk. Het kan je enerzijds een euforisch gevoel geven en anderzijds de angst dat er nog meer aankomt. Dit is dan de vraag of er nog meer aankomt, is het nog niet klaar want ik hoopte en ik dacht dat ik er nu wel klaar mee was.
Dit is weer zo eens de werking van het universum en het mystieke van het leven.
Het is ook zeer boeiend om te observeren, te luisteren, te voelen waardoor je dichter bij jezelf komt. Dichter bij je hart, dichter bij jouw Zijn. Je wordt de betrokkene van jouw eigen leven zonder je vast te klampen. Je jaagt niets na, je laat alles naar je toekomen. Bewust. Luister in je hart wat het met je doet iets te ontvangen. Welke gedachten komen opborrelen? Is het moeilijk om met een open hart te ontvangen of denk je er een verhaal bij? Waarom?
Luisteren maakt je hart gevoeliger. Luisteren geeft je de wereld in handen, jouw wereld.
Het is de sleutel die het universum voor jou ontsluit, zodat je je kunt baden in het mysterie en je kunt koesteren in de heerlijkheid ervan.