Veronderstellingen en waarheden

Veronderstellingen en waarheden. In alles wat we denken en doen veronderstellen we dat het dé waarheid is. We denken onze waarheid als de enige juiste waarheid en dat is de grootste valkuil in het ontstaan van strijd.

We gebruiken zelf vaak het woord en werkwoord veronderstelling en veronderstel. We leiden dus eigenlijk iets af van hetgeen we denken de waarheid te zijn. We trekken conclusies en zijn niet snel geneigd om conclusies te herzien of zelfs maar in vraag te stellen. De zaak is klaar, gesloten en wordt verticaal geklasseerd. Hoewel. Ook dat is een veronderstelling.

Bijna al onze conflicten ontstaan vanuit veronderstellingen om die dan persoonlijk op te vatten en hard van leer te trekken. Conclusies landen nogal gemakkelijk in je mailbox binnen of je leest het wel getwitterd, geappt of via sms. De zender heeft zijn ei gelegd of heeft je eens flink op je plek gezet. Welke plek? Dat kan je dan via omwegen wel zelf concluderen. Volgens de zender moet je dan zo nodig eens flink dé waarheid geschreven worden. Ik weet niet wie er uiteindelijk het meeste last van heeft. De zender of de ontvanger.

In ieder geval zijn de manier van communiceren meestal een bron van conflicten, ruzies en onbegrip. Er speelt zich vooraf een heel verhaal af in het denken. We denken te weten wat de ander denkt, ,we denken te weten hoe de ander zich voelt, we denken zelfs te weten hoe de ander zal reageren. En zo worden verhalen verzonnen die werkelijk tot in het absurde gaan. En toch denken we te weten dat dit de waarheid is, we geloven erin. Zo gaan we van de ene veronderstelling naar de andere veronderstelling en wordt zelfs een feit genoemd.

Het gaat nog verder. We beschuldigen anderen van onwaarheden en de roddels nemen een begin en waar het eindigt, dat weet niemand op voorhand. En dit alles om veronderstellingen te rechtvaardigen, want je moet dan echt alles nog eens bewijzen dat jij de waarheid spreekt.

Wat er dan nog niet duidelijk is dat er drama’s worden gecreëerd als die drang naar vasthouden escaleert. Uiteindelijk leer je in de beste gevallen dat het enkel jouw zelfgecreëerde drama is en niet van de ander. Wat je jezelf vertelt is vaak niet meer dan jouw gekleurde mening en visie op een situatie of een persoon en jouw verhaal. Het verhaal van de ander kan in werkelijkheid helemaal anders zijn.

De kunst is in geen enkele situatie uit te gaan van de gedachte aan dé waarheid en van daaruit veronderstellingen te maken die je nog eens extra bekrachtigt met een stevige portie aan verbeelding. Verbeelding die je meestal niet het gewenste resultaat brengt, maar enkel conflicten en heel veel onrust in je eigen gemoed.

Voor hen die zich belaagt voelen en met mensen te maken krijgen met veronderstellingen en halve waarheden aan hun adres heb ik slechts één goede tip: voor zoverre het dit toelaat, neem niets persoonlijk, het is niet jouw verhaal en het zijn niet jouw veronderstellingen. Kijk naar wat er mogelijks kan kloppen en wat niet klopt laat je gaan. Soms is de zender niet bereid om die waarheid bij te stellen en krijg je strijd om strijd. En dan kan het heel persoonlijk worden, al weet je dat je niets persoonlijk moet nemen.

Geweldloos communiceren is meer dan een techniek toepassen, je moet dit echt van harte willen, je moet echt van harte je eigen onderstroom willen zien en erkennen wat je werkelijke intentie is in communicatie. Wil je de ander met een vingertje wijzen of wil je werkelijk verbindend communiceren?

Dan is mijn waarheid dat je dit niet lanceert via social media, getwitter, geapp, gemail of gesms. Hierbij maak ik geen veronderstelling dat iedereen het eens met me moet zijn, maar ik veronderstel wel dat we allen de mogelijkheid hebben om herkennen hoe we soms echt de mist ingaan met wat we werkelijk willen zeggen.