Waarom hebben jullie mij eigenlijk het leven gegeven?

Waarom hebben jullie mij eigenlijk het leven gegeven? Als ik het zo bekijk, vraag ik me af waarom jullie mij eigenlijk het leven hebben gegeven, zo rooskleurig ziet het er hier op deze aarde niet echt uit. Hebben jullie wel goed nagedacht of het verstandig was om mij te krijgen. Als ik zie hoe vaak of jullie lopen te bekvechten, vraag ik mij wie mij iets meer gaat geven, dan een luier of de fles.

Waarom hebben jullie mij eigenlijk het leven gegeven, ik zie allemaal overspannen mensen gekke dingen doen. En je had me zoveel moois beloofd, gouden bergen, een gespreid bedje. Ik merk er niets van. Ik wil helemaal hier niet zijn, ik ben niet gemaakt om driekwart van mijn leven te werken. Wat hebben jullie er hier een puinhoop van gemaakt. Ik zie dat ik helemaal geen keuze heb, ik begrijp nu wat jullie hebben bedoel met dat gespreide bed. Dat is er helemaal niet. Ik dacht dat ik vrij was en kon doen en laten wat ik wilde, leven, maar dat kan helemaal niet. Ben aan handen en voeten gebonden.

Ik moet zelfs heel hard gaan werken, en me zorgen maken dat ik dat werk niet kwijt ga raken, weg bestaansrecht. Hebben jullie mij hierom naar je toe gelokt, voor wie ben ik hier eigenlijk. Voor jullie, voor een economie om draaiende te houden of ben ik hier voor mijzelf? Ik dacht dat ik een keuze had, maar die heb ik helemaal niet. Ik voel me belazerd, jullie hebben het allemaal zo mooi voorgespiegeld en ik zie dat het niet klopt.

Er zijn een paar mensen die de scepter zwaaien, de rest moet er naar luisteren en doe je het niet, dan rest een hut op de hei of een plek onder de brug. Bedoelen jullie dat met een gespreid bed soms. Ik vraag me echt af waarom jullie mij het leven hebben gegeven, echt aangenaam is het niet. Overal waar ik kijk, zie ik mensen, het is overvol. Ik mag zelf nergens over beslissen. Wil ik het gaspedaal eens lekker intrappen, dat kan niet, daar zijn regels voor. Wil ik een huis bouwen, moet ik eerst door een hele procedure en dan nog is het maar de vraag of het er komt zoals ik het zelf voor ogen heb.

En ja, dat werken, dat zit mij het meeste dwars. Niet dat ik lui ben of zo, helemaal niet, maar ik voel me in een keurslijf geduwd, naar school, leren, presteren. Elke dag weer. Ik wil rondkijken, de natuur in, snuffelen, bomen leren kennen, paddenstoelen spotten. Maar dat kan allemaal niet. Ik ben hier toch om de aarde te verkennen en dan stoppen ze me binnen 4 muren.

Nee voor mij hoeft het niet, dan kan jij wel zeggen dat ik het hier leuk moet vinden, ik had hele andere plannen met mijn leven. Ik wil er op uit trekken met vrienden, de aarde over, maar daar is inmiddels al niet zoveel meer van over. Dat had ik voor ogen, maar dan zal ik toch ergens van moeten leven. Kunnen ze ons niet gewoon een basisinkomen geven. Dan kunnen we verder allemaal zelf kiezen.

De een gaat wel iets doen, de ander niet, die vindt het prima om te leven met datgene wat die heeft. Volgens mij worden we hier dan allemaal veel gelukkiger. De druk is er af van het moeten, snap je. Ik moet nu van alles, maar ik wil niet moeten. Ik wil het doen wanneer ik er zin in heb, wanneer ik het wil. En hoe ik het wil.

Maar ik heb niets te willen, dat zie ik nu. Ik vraag me echt af wat ik hier kom doen. Ze gapen je aan als je anders bent, zodra je al een pet opzet, val je op. Ze zijn hier niets gewend, ze zitten allemaal als een stel makke vogels in een hok. Ik wil mijn vleugels niet kwijt, knip ze alsjeblieft niet af, laat me gaan, laat me fladderen. Laat me ontdekken en laat me vrij.

Vrij in doen en laten, laat me kiezen wat bij mij past. Laat me zien dat het mag. En de ouders kijken naar hun kind, verwachtingsvol, hopende dat het later goed terecht komt. Het arme schaap weet nog van niets.

Medium Clarisa