Wie denk je wel dat ik ben?

Wie denk je wel dat ik ben?  Meestal leeft bij mensen in situaties waarin nog enige pijn heerst in de onderstroom de reactie tegenover derden ‘ wie denk hij/zij wel dat hij/zij is’. Laat ons maar even de dingen benoemen zoals ze zich op aards niveau vertolken.

Zolang alles goed gaat, je krijgt nergens tegenwind, je wordt geadoreerd door vele mensen, je wordt als de wegebereider van de nieuwe tijd genoemd, de voorloper, de nieuwe messias, de goeroe voor het welzijn van alles wat leeft. En dan krijg je een situatie waarin je veronderstelt of plots ziet dat je niet alleen op dat podium staat, maar dat zovelen staan te drummen om te schitteren op dat, nochtans onbeperkt gigantische, levenspodium.

Ik vind het grappig dat we massaal spreken over overvloed, er is ruimte voor iedereen, er is overvloed voor iedereen. Ik heb in mijn persoonlijk leven een aantal keren de ervaring gehad dat de woorden en de realiteitsbeleving eventjes anders kan zijn.

Zolang je geen bedreiging, wat ik eigenlijk veel beter vermeende bedreiging, vormt voor anderen, loopt je leven als een tierelier, emotioneel, want ik heb het vooral over de emotionele beleving in dit blog. Je mag de hele wereld hebben veroverd, per manier van spreken of schrijven ‘ binnen ‘ zijn, als de beleving van binnen nog steeds resoneert met een gedachte dat anderen een bedreiging kunnen zijn, is er toch nog enig innerlijk werk te verrichten.

En dit geldt voor mezelf als voor iedereen die zich herkent in de situatie van ‘ dit is mijn plek en jij gaat van mijn plek af ‘. Ik ben de laatste tijd hierop dieper gaan invoelen. Wat is dat nu met ‘ ik moet mijn plek innemen ‘ en ‘ hoever ga ik om die plek te pakken én te houden?’.

Voel je hieronder strijd woeden….ik moet mijn plek innemen, kost wat kost, het maakt niet uit of dit ten koste gaat van wie dan ook. Een verregaande gedachte, maar helaas ook de werkelijkheid in het leven in een bewustzijn van de 3de dimensie. En dit bewustzijn treffen we ook aan bij mensen die met spiritueel werk bezig zijn. De dualiteit tussen de hogere en de lagere frequentie, die vooral bepaald worden door de mindset en controle.

Sinds ik me verdiept hebt in de diepere lagen van ons bewustzijn, de matrix, hoe we zelf niet doorhebben hoe we ons als marionetten nog laten bedonderen. Ik ben zelf niet wakker geworden op een roze wolk, eigenlijk heb ik zelfs als engelencommunicator nooit op een roze wolk geleefd omdat ik steevast te horen kreeg dat het leven op aarde een flinke uitdaging zou worden, maar ik kon ik wel op elk moment verbinding maken met mijn krachtigste steun Aartsengel Michaël. Hierin was ik vrij om het al dan niet te doen.

We mogen hier op deze aardse realiteit helemaal onze plek innemen, uiteraard hébben we allemaal een plek want er is ruimte zat. Het zijn wijzelf die door zovele imprinten en nog zoveel meer gebeurtenissen in ons aardse leven niet meer weten op welke manier we onze plek kunnen innemen.

Wat gebeurt er door die onwetendheid? Iedereen kent die uitdrukking wel: iemand die met ellebogen werkt. Dit heeft allemaal te maken met het thema niet gezien te worden, en dit als basisthema. Niet iedereen werkt met ellebogen, er zijn ook mensen die nog steeds zoekende zijn naar hun plek, sommigen vinden hun plek niet, anderen vinden de plek wél maar blijven ook ergens weer in hun eigen schaduw staan. Zoveel varianten in het vinden van je plek.

Eigenlijk is mijn boodschap dat iedereen een plek heeft en zich mag herinneren wat die plek is. Die plek vinden is een zoektocht vanuit je hart. Die plek kan zich op zoveel manieren uitkristalliseren. Maar sowieso hééft iedereen een plek op het gigantische levenspodium, de aarde. Hoe iedereen die plek wil belichamen is een andere vraag.

De laatste tijd keer ik terug naar mijn persoonlijk leven en merk ik hoe vaak ik het toeliet om me van mijn plek te laten plukken omwille van de onzekerheid van de ander. Ik liet het zelf toe omdat ik zelf niet begreep waarom ik überhaupt een bedreiging kon zijn. Ik zette mezelf in de schaduw en verzaakte om datgene te blijven doen, waar terminale patiënten zich gekoesterd voelden.

Ik verzaakte met mijn studenten om volop mijn creativiteit te delen via kunst en poëzie omdat een collega vond dat ik op mijn plek als leerkracht esthetica moest staan en me niet moest bemoeien met literatuur en poëzie, terwijl ik dezelfde bevoegdheid had, maar door geen plek te hebben hiervoor, afgerekend werd om binnen de box te blijven. En pijnlijk om me dit te realiseren dat ik me hieraan aanpaste. Om een collega niet voor het hoofd te stoten. En zo kan ik nog enkele voorbeelden aanhalen. In de schaduw staan om anderen niet voor het hoofd te stoten. En ik weet dat er met mij vele mannen/vrouwen zijn die dit herkennen en hier ook verdriet bij voelen. Het verdriet van je plek moeten innemen ( dat is wat ons nu meer dan ooit wordt verteld) en rekening houden met de gevoeligheden van anderen. Hoe doe je dat eigenlijk, als je zelf iemand bent die de ander zijn plek gunt en die zich bedreigt voelt als je toch die plek inneemt?

En dan komt het: wie denk je wel dat IK ben? En wie denk je wel dat jij bent? Miezerig wezen dat je bent, ik héb naam, jij niet, ik héb talenten, ach ja, je kan wel wat, maar och, het is toch niet omdat je zoveel hebt geleerd en zoveel denkt te weten dat je kan tippen aan wat IK doe…
Hoe klein ben je eigenlijk als mens om dit gevoel te willen geven aan de ander? Mijn ervaring is hierin dat mensen die zich heel erg onzeker voelen dit net nodig hebben om zich iemand te voelen. Door het willen groter maken van jezelf, maak je de ander klein, heel klein en doe je afbreuk aan de prachtige ziel die de ander is.

Dus ja, wie denk jij dat ik ben? Niemand meer of minder dan wie ook.
Dit blog draag ik op aan iemand die me nauw aan het hart ligt. Iemand die met een heel groot hart in het leven staat en het verdient om op haar plek te gaan staan.
Wat is de oorzaak van dit alles? Identificatie met onze graden, rollen, functies en alles wat ons echt uit wezenlijke verbinding houdt.

Vertel me maar eens, wie je echt bent, losgeweekt van alle rollen en je bent er welkom mee.
Ik rond dit blog af met een prachtig citaat van Shakespeare:
‘De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel.’