Willen we dat niet allemaal, een maatje die altijd bij ons blijft!

Willen we dat niet allemaal, een maatje die altijd bij ons blijft! De zoektocht naar die ene, die we bestempelen als ons maatje, waarvan we zeker weten dat die het juiste maatje voor ons is en om die reden ook vertrouwen dat het er zal blijven. Willen we dat niet allemaal.

De mens gaat er naar op zoek, weet niet beter dan dat dit een andere persoon moet zijn, waarmee je je leven gaat delen. Zo rond ons 18e staan we op scherp, spieden we rond, willen we gezien worden door diegene die we de stempel maatje kunnen opdrukken. Dan zijn we gelukkig, dan zijn we tevreden, we hebben de liefde van ons leven.

De mens zijn gedachten zijn zo geprogrammeerd, dat hebben we immers gezien, gevoeld, tot ons genomen dat de ander een maatje voor het leven moet zijn. Dat is zoals het hoort te zijn. We staan er open voor, ontvankelijk en als die er eenmaal is en we voelen een klik, zijn we de hemel te rijk.

Dan kunnen we van een koude kermis thuiskomen, als op een gegeven moment dat maatje helemaal niet degene is, die vertrouwen geeft, die hele andere dingen laat zien, dan wij in onze verwachtingen er van hadden. De desillusie is groot. We zouden toch bij elkaar blijven, elkaar nooit pijn doen, we hebben toch eeuwige trouw afgesproken?

Er achter komen dat diegene niet het maatje is, wat jij er zelf in hebt willen zien, is zo’n enorme desillusie, dat je leven nooit meer hetzelfde zal worden. Je voelt verbazing, onbegrip, boosheid, je verlaten, bedrogen. Het kan niet, het is niet mogelijk, de ander komt weer terug. Het is maar tijdelijk.

En des te meer de tijd verstrijkt en we wachten op de ander, des te meer voelen we ons nog meer verlaten en alleen, en zijn onze gedachten, ons hart niet meer van ons. We raken onszelf kwijt, omdat we hopen dat ons maatje weer terugkomt en alles bij het oude is.

Je krabbelt weer op, je moet, zo kun je niet verder, langzaam druppelt het besef binnen dat het ook misschien wel helemaal niet meer goed zou kunnen komen, die gedachte alleen al, slaat de paniek om je hart. Je zit midden in een verwerkingsproces, het loslaten van alle emoties die dit verlies te weeg hebben gebracht.

Langzaam druppelt het besef binnen, ik wil deze persoon niet eens meer terug in mijn leven. Die persoon heeft mij niet geboden wat ik nodig had, want ben ik dom geweest, ik heb het altijd wel geweten, ik wilde het niet weten, want ik wilde liefde en dacht dat die ander dat kwam geven. Ik heb door met die ander, zoveel jaar door te brengen, de liefde voor mijzelf ingeleverd. Dat heeft hij niet gedaan, dan heb ik gedaan, ik heb het allemaal toegelaten.

Ik heb mijzelf in de steek gelaten, mijn maatje was niet die ander, dat ben ikzelf. Ik heb mijn maatje verloochent, door de signalen die er waren compleet te negeren, ik moest en zou er een succes van maken.

Dat ging niet, dat kon ook niet, want zolang ik mijn maatje negeer, niet naar luister, niet op vertrouw, zal ik nooit een bijpassend maatje vinden. Ik zal mijn maatje, mijzelf eeuwige trouw moeten zweren en nooit meer moeten negeren. Dan ben ik klaar het bijpassende maatje tegen het lijf te open.

Ik weet nu welk maatje altijd bij mij zal blijven, die heb ik mogen ontdekken door de goede gesprekken met een top consulent van Top Paragnosten.

Medium Clarisa