De koek van het alsmaar geven is op

Jong geleerd, oud gedaan. Is een van de spreuken die we allemaal kennen. Heb jij jong geleerd, eerst goed voor een ander te zorgen en dan pas voor jezelf, loopt dit je op latere leeftijd voor de voeten. Geven aan anderen moet in balans zijn, heb je dat niet geleerd, geef je te veel van jezelf weg. We krijgen te weinig er voor terug en op een gegeven moment zijn we teleurgesteld en begrijpen we niet wat we zelf verkeerd doen. We doen immers alleen maar goed en dat klopt ook, alleen waarom levert het dan teleurstelling op? Waarom krijgen we dan van anderen de kous op de kop? Waarom worden mensen dan boos als we een keer vanuit boosheid en frustratie de ander voor de voeten gooien dat ze ook wel eens iets voor ons mogen doen? Dat is toch helemaal geen gekke vraag. Ik vraag toch nooit iets en nu vraag ik een keer iets en krijg ik een grote mond. Ik begrijp het niet, zeggen de meeste mensen dan en druipen af, vol zittend met emoties, als boosheid, frustratie. We gaan met anderen er over praten, omdat we met veel vraagtekens in ons hoofd blijven zitten. We piekeren ons suf waarom ons dit overkomt. Want vaak uit zich te veel geven in vreemdgaan van de partner met gevolg vertrouwen dat compleet weg is, nog meer gaan geven aan die partner, terwijl die het niet verdient. Heel veel verdriet hebben, omdat het is gebeurd en we die partner niet willen loslaten, omdat we er tenslotte voor hebben gekozen voor better and for worse. Onvoorwaardelijk.

Veel mensen komen in bovenstaande situaties terecht en hebben jaren last van de gevolgen. Ze krabbelen wel weer op, maar worden nooit meer de oude. Ondertussen blijven ze geven en geven en blijven ze de kous op de kop krijgen. Totdat er een moment komt, dat ze er mee stoppen, de aanleiding hiervoor kan bijna nooit iemand meer achterhalen. Het is net alsof de koek van het alsmaar geven ook daadwerkelijk op is. En zo is het in feite ook. De een gaat reageren vanuit verbittering en begint fel om zich heen te slaan, waardoor familie en vrienden de persoon niet meer herkennen. De ander sluit zich af en gaat sociale contacten vermijden. Ondanks dat de reacties van een ieder verschillend kunnen zijn, hebben de gevers allemaal last van slecht slapen, veel stress, veel gepieker, emotionele disbalans, huilbuien, emotioneel kunnen reageren als iemand iets voor ze doet. Want dit zijn ze niet gewend. Ze zijn in een periode in hun leven gekomen die op geen enkele manier prettig aanvoelt en toch is deze periode nodig. Het is een grote zoektocht naar je hogere zelf. Je hogere zelf die jou wil laten voelen dat te veel geven, jou niet blij maakt. Dat door te veel geven, je jezelf te kort doet. Je belandt met jezelf in een diep zwart gat.

Een mens is pas bereid tot verandering als het hem aan de lippen staat en dat zwarte gat is dat het zover is. Niemand wil vertoeven in het zwarte gat en zoekt naar wegen om het licht weer te kunnen gaan zien. En het licht is er altijd. Je hogere zelf in jezelf. Jij bent zelf het licht en die ga je vinden, door in het zwarte gat te verblijven. Je krabbelt er uit met een ongelooflijke kracht. Jouw oerkracht die eindelijk gezien mag worden, door jezelf! Het uit zich in meer rust, minder gepieker, geen schuldgevoel meer hebben als je nee zegt. Je ervaart dat anderen ineens wel rekening met je gaan houden, je wel zien staan, respect voor je gaan krijgen. Je hogere zelf geef jij een kans om tot grotere hoogte te gaan bloeien. Die prachtige oester gaat open. Je bent er nog steeds voor anderen, maar je vergeet jezelf niet meer. Nooit meer. Je zal nooit meer zover zakken als je hebt gedaan. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Het gevoel dat je nu voelt, is magisch. Je kan het niet onder woorden brengen en dolgraag had je dit gevoel eerder willen voelen. Maar je hebt er vrede mee dat het er nu wel is. Je gunt anderen ook dit licht, je wordt een boodschapper. Je bent een spiegel voor anderen, zonder dat je dat zelf in de gaten hebt. Voor jezelf voelt het leven nu zoals je het altijd hebt gewild. Je staat aan je roer, je volgt je kompas. Je heb diep van binnen een zeker weten dat jij jouw waarheid spreekt en dat een ander daar moeite mee kan hebben, leg je niet meer bij jezelf neer. Je kunt het loslaten. Er vrede mee hebben. Ineens verdwijnt hoofdpijn, ineens slaap je lekkerder en sta je ’s morgens op met een tevreden uitgeslapen gevoel. Je hebt jezelf gevonden. Je geeft net zoveel aan jezelf als aan anderen. De koek is niet op, er is voldoende voor iedereen en je realiseert je terdege dat jij ook één van iedereen bent. Liefs Clarissa