Een tussentijd tsunami

Als mens willen we geen verandering en toch ook weer wel. We meten ons gewoontes aan waar we ons goed of niet goed bij kunnen voelen. In alles zit een dualiteit en het is de kunst daar voor jezelf de balans in te blijven zoeken. Zonder bewustwording hiervan, is het moeilijk je in het leven staande te houden. Dan gaan anderen voor jou bepalen wat goed is, waardoor jij de balans gaat kwijtraken. Maar wat als een ander voor jou bepaalt en jij daar geen invloed op hebt en geconfronteerd wordt met verlies.

Verlies van een dierbare door scheiding, heeft een enorme impact. Ineens is alles weg. Letterlijk weggevaagd en een gevoel van ongeloof neemt bezit van je. Je belandt in de tussentijd. Een tijd waarin je jezelf kwijt bent, gedachten de overhand hebben en je wel doorgaat, zij het op een automatische piloot. Achteraf denkend, als het besef weer enigszins binnen begint te druppelen, wat heb ik in de afgelopen tijd eigenlijk allemaal gedaan. Deze tijd heet de tussentijd.

De tussentijd is een periode in ons leven, die we het liefst uit de weg gaan. Waar we bang voor zijn dat het ons overkomt. Ondanks dat we ons bewust zijn dat we er mee te maken kunnen krijgen, kunnen we ons er niet op voorbereiden. Het is als een tsunami, je kunt er niet tegenop. Het is of er doorheen gaan of voor wegvluchten. We maken allemaal als mens diverse tsunami’s mee, die ons op onze grondvesten doen schudden, waar we totaal niet op voorbereid zijn. Toch zijn deze tsunami’s nodig in ons leven. Het schud ons letterlijk wakker, we realiseren ons dat in het leven niets zeker is.

Na een tsunami zal ons leven nooit meer hetzelfde zijn. Er zijn diepe kraters geslagen. We hebben de storm doorstaan en nu moeten we gaan bouwen. Weer iets gaan opbouwen, maar hoe? Er zijn zichtbare en onzichtbare veranderingen. Zichtbaar in de vorm van alleen door het leven gaan, verhuizen, minder geld. Om een paar op te noemen. Onzichtbare wonden zijn, je kunt je zelfvertrouwen er door kwijtraken, je vanaf nu heel angstig voelen, nooit meer in een relatie durven stappen. Alles wat eens zo mooi en goed leek, is door een enkel zinnetje, die als een tsunami binnenkwam, weggevaagd. De tussentijd is daar. Een tijd waarin we draaien op een automatische piloot. Ander gedrag gaan vertonen. Sommigen veranderen ook hun kledingstijl, hun kapsel. Want alles wat aan het oude wordt gerelateerd, moet weg. Is weg en komt nooit meer terug. Vergelijk het maar met een tube tandpasta. Als je deze in één keer leegspuit en daarna de tandpasta terug wilt stoppen in de tube. Het lukt niet, het wordt een rommeltje en daar sta je nu. Alles is weg.

Ergens diep in jou zit je kracht. De kracht om te leven, de kracht voor jezelf. Die kracht is nooit weg. Het is naar de achtergrond verdrongen door die hele heftige tsunami, waar niemand tegen bestand was, jij ook niet. En toch, al voelt alles heel donker, eng aan en beuken de tranen als regen achter je ogen, heel langzaam aan krijgt je leven weer vorm. Een nieuwe vorm. Jouw vorm. Want een tsunami schud je ook wakker. Je doorziet je eigen patronen. Je ziet je eigen aandeel waardoor de tsunami is ontstaan. Je ziet dat je er zelf aan hebt meegewerkt. Steeds meer komt het besef binnen, dat als jij dingen zelf anders had aangepakt, het niet zover had hoeven komen. Je krabbelt weer op, je vormt een nieuwe IK. Een ik die meer en meer inziet dat de tsunami nodig was, om je wakker te schudden, letterlijk. Een gevoel van blijdschap druppelt binnen. Kan dat wel, mag ik dat wel voelen? Je bent bang voor dat gevoel. Je leven is immers weggevaagd, je partner heeft je de bons gegeven, wat een strijd heb je geleverd om alles vast te houden, bij het oude te laten en het is je niet gelukt. Je moest alles wel door de stevige wind mee laten nemen, er was geen houden meer aan.

En dan, dan ineens ben je niet meer bezig met de tsunami. Je hebt geen idee hoe je er bovenop bent gekomen. Maar je leven staat weer als een huis. Je bent trots op jezelf dat je dit alles zelf hebt gedaan. Je bent voorbij de tussentijd. Een nieuwe tijd breekt aan. Een tijd waarin jij je aan jezelf vasthoudt, want je beseft dat dat het enige is wat een tsunami niet kan wegvagen. Liefs Clarissa