De verborgen schatten
De verborgen schatten ontdekken in onszelf
Herkenbaar dat je je de laatste tijd in een heftige achtbaan zit….alsof je heen – en weer wordt geslingerd op elk vlak van het leven, soms bijna alles tegelijk op je bordje geknald wordt, de sluiers die verder opgetild worden, de dingen niet altijd zijn waarvan we dachten dat het helder, duidelijk, klaar was….en natuurlijk met onszelf als grootste deelnemer in het hele spel.
Dat heen- en weergeslingerd worden: knap vermoeiend en wat het van ons vraagt om ons niet mee te laten trekken in en onszelf niet gek te laten maken.
Vertel me wat….diep verdriet dat niet alleen van onszelf afkomstig is, en toch…een onbestemd gevoel van ‘ je ne sais pas, je ne sais pas pourqoi ‘, maar het is er wél.
Het beetje lijden aan ‘ het mal- du -siècle- gevoel ‘….ha, ik heb alleszins de tijd van de Romantiek doorleefd, kan niet anders, dat is gewoon een weten. Dit is de energie die ik momenteel heel sterk ervaar en dan herinner ik me de gedachten als kind ‘ Ik heb een droom….’.
Pats, boem….de Aarde: ja, hier ben ik NU, en ik heb hier zelf voor gekozen…voor deze tijd, deze plek, deze mensen, deze familie, deze lessen. Is er iets wat ik toch niet zo goed heb begrepen?
Ik ben als ‘ zoeker ‘ geboren, en datgene wat ik voor even heb gevonden, daagt me weer uit om verder te zoeken….Ik weet het, ik heb dit alles heel duidelijk in kaart ontvangen vanWillem Gijsen, auteur van ettelijke boeken en zoveel meer. Ik zie mezelf als een heremiet, zoekend en onderweg met mijn lantaarntje in de hand, ha….en dan nog eens numerologisch teveel 9….ook al een kluizenaarstypeke…ondanks ik altijd met jongeren, mensen aan het werk ben geweest.
Ik hoor heel regelmatig mensen aan de lijn die ik perfect kan begrijpen…zoekende, de weg naar binnen, geen behoefte aan veel mensen om zich heen, zich liefst heel regelmatig terugtrekken, weg van alles wat teveel overheerst, ook het teveel aan indrukken, informatie….en tegelijk de bezorgdheid of ze niet vervreemden van de wereld, te asociaal worden gevonden….blijf lekker bij jezelf, blijf maar wie je bent en wat je voelt is prima…maar o wee, als je iets te lang in die afzondering vertoeft, reageert – goedbedoeld- de omgeving bezorgd en wil men je uit je cocon halen, trekken, sleuren, whatever….want seffens word je een eenzaat.
We moeten ons niet groter maken dan we ons voelen, want het maakt deel uit van het verder opschonen en uitzuiveren bij onszelf en dat heeft wel altijd gevolgen voor onze omgeving.
In het maken van keuzes, in het durven kiezen voor de verandering, voor datgene wat in dit moment goed voelt, uit patronen te stappen die we lang ervaren hebben als ‘ het hoort zo ‘ en waar we nu niet meer omheen kunnen draaien.
We herkennen het allemaal wel eens situaties waarin we het gevoel hebben dat we over ons heen laten walsen, of dat de zoveelste vriendschap stopt , verandert of zelfs stopt. Er is altijd wel een diepere reden waarom dit gebeurt.
Het is helemaal niet erg om je af en toe zielig te voelen omdat het allemaal dik tegenzit, niets verloopt zoals je hebt gepland, alles weer eens op je bordje wordt neergegooid, alleen moeten we niet vergeten dat we in alle verhalen ook een medespeler zijn, dat we misschien niet gezien hebben dat die beste vriend niet zo loyaal is, je een project hebt opgezet waar je een paar zaken moet herbekijken enz…dus ga maar even lekker mopperen, tegen een paar grote dozen aanschoppen,, een handdoek uitwringen ( laat dat dan maar het hoofd van je baas zijn, die je al zoveel stress heeft bezorgd dat je hem/ haar wat zou kunnen doen…figuurlijk zijn/ haar nek omwringen). Eén ding houden we best wel voor ogen: we hebben altijd een aandeel, hoezeer we liefst van alles met één vinger naar de ander wijzen.
Lekker niet dus!
Ook al is het wel terecht dat je voelt wat jij voelt, dat je een baas hebt die niet alleen jou, maar ook collega’s knettergek maakt, dan is het ook veel beter ( voor jezelf in eerste instantie) om je de vraag te stellen wat jij kan doen om anders met die baas om te gaan, zodanig dat jij je niet knettergek meer laat maken. Hoe vaak ik dan niet hoor ‘ ik durf het niet te zeggen, hij/ zij is mijn baas ‘…ik kom ook uit dat tijdperk waarom de baas echt de baas was. Notabene, de baas die zomaar regeerde vanuit macht, zonder overleg, gesprek…dat werkte voor mij als een rooie lap op een stier. Maar ik slikte mijn irritatie weg, kropte mijn boosheid op, onder het mom van: ‘ Ik doe wel wat je vraagt, maar ik ben het niet eens met wat jij verwacht van mij’. of ik werd niet geacht in het speelveld van de ander te komen, want dan was ik concurrentie. Mijn creativiteit werd dusdanig aan banden gelegd dat ik er zelf neerslachtig door werd. We zijn allen vrije zielen die de ruimte nodig hebben om zich op persoonlijk aards vlak te ontwikkelen als we dit van heel diep binnenin voelen.
En als dàt aan banden wordt gelegd, omdat de één of andere directeur, baas, teamleider banghartig zelf binnen de lijntjes wilt kleuren en jou dat ook oplegt, omdat je er anders uitgeknikkerd wordt?
De vraag is dus: is je leven dat je leeft, het leven dat je wilt? Zonee, heb je voldoende zelfvertrouwen om dit te veranderen en heb je vertrouwen in jouw hulpbronnen?
De wereld, de levensomstandigheden, de mensen om je heen, je partner,kinderen, ook exen….het zijn allemaal spiegels. Wat willen al die spiegels je uiteindelijk vertellen, zonder te hard te oordelen/ te veroordelen?
Afin, ik merk ook wel bij mezelf dat ik meer mag gaan loslaten nog…ik kan me zo behoorlijk irriteren als ik weet en voel tot in mijn kleinste teentje dat iets niet klopt in de intenties van iemand…Mijn partner, mijn kinderen beamen heel vaak achteraf ‘ Ja, schat, mams, je had het weer eens goed gevoeld,maar ja….hoe konden wij nu weten dat….’ . Iets puur helder-weten en helder-voelen is niet direct zichtbaar, tastbaar, en ook ik moet hiervan leren alles de tijd te geven om zich te ont-sluieren. Dus op dat punt kom ik mezelf heel aardig tegen.
De vervelendste leermeesters zijn tegelijk ook onze grootste, want door hen is het mogelijk om te groeien en onze pijnpunten die aandacht te geven die ze nodig hebben om te worden wie je werkelijk wilt zijn.
In het moment is het dan wel balen….niet aangenaam…maar ik heb dit achteraf gezien ook vaak zo ervaren dat net diegenen die het me moeilijk maakten, allerbei obstakels op mijn weg gooiden ( als ik het dan al niet zelf ook deed natuurlijk) me uitdaagden: allemaal triggers waarop ik leerde te vertrouwen op mijn innerlijke hulpbronnen. En die hulpbronnen, die zijn ten aller tijde ter beschikking. Die zijn er altijd. Je hoeft het je slechts te her-inneren.
We krijgen echt altijd wat we nodig hebben, daar zorgt het Omniversum wel voor, alleen wij, zeg ik vaak lachend, niet altijd wat wij denken nodig te hebben! Dat is het stukje strijd dat we mogen loslaten. We hebben vaak een idee hoe iets moet zijn, iets moet verlopen….en als het niet à la minute zo is, dan is er meteen een gedachte van mislukking, ontgoocheling, verwarring, ontmoediging enz…
En aangezien we niets, maar dan ook niets kunnen afdwingen, noch forceren, en al zeker niet als iets niet echt bij ons zielsdoel is afgestemd, is het wijs om naar binnen te keren zo af en toe en het voor even laten Zijn….en dit is niet hetzelfde als in een soort van noodlot of apathie berusten. Dat is iets anders. Daar word je pas goed depressief van.
Smeed je plannen verder uit, met de grootste zorg en liefde, geef het elke dag de nodige energie, in de vorm van aandacht, ideetjes uitwerken, genieten van het proces en de weg ernaartoe, al weet je nog niet waar die weg naartoe leidt. Alle wegen leiden uiteindelijk naar jouw goddelijke plan.
En dat goddelijke plan mag je dadelijk verder neerzetten, wat het ook moge zijn: slager, bakker, verzorger, schrijver….één ding is duidelijk: al die schatten die nog niet aan de oppervlakte zijn gekomen, die mag jij en iedereen die het nu wil, gaan (her)ont-dekken.
Jij mag schitteren als een diamant….net zoals die vervelende zeurderige baas, net zoals die vriend je net hebt losgelaten, net zoals de dieren die ons zoveel helder maken over wie we werkelijk zijn, ook zij mogen meer en meer gaan schitteren maar ze hebben wel massaal onze hulp nodig.
Mag ik er nog iets aan toevoegen….Ik heb een droom….we hebben elkaar echt heel hard nodig, samen, de bedoeling is in dit zelf aardgekozen leven op te staan als een WIJ.
Wij zijn allen meesters in het creëren van leven, van vreugde, van licht en liefde.
Wat mij hierin als mens raakt is te zien hoe spiritualiteit nog te vaak gebaseerd is op oordelen, op competitie, op strijd, op eigenbelang en alles wat het net niet is.
Werken voor één opdrachtgever God is wat we hier allen collectief mogen doen, ieder op zijn manier, volgens eigen talenten en gaven, dankbaar en erkentelijk dat we kunnen rekenen op de bakker, de slager ( voor wie nog vlees eet), de schoenmaker, de bouwvakkers…..is dat geen prachtig goddelijk Plan waar we allen deel van uitmaken?
” Een goed tuinman kan de compost zien in de roos, en de roos in de compost.
Zonder compost zijn er geen rozen, zonder rozen is er geen compost “.
En om te eindigen deel ik graag een lichtgroet en moge iedereen zich deze lichtgroet herinneren en meenemen in moeilijke tijden, in een crisissituatie met je partner, je kinderen, je vrienden…ook al laat je los…
Ik eer het Goddelijke in jou,
Ik eer de Plaats in jou,
waarin het hele Universum is.
Ik eer de Plaats in jou,
die Liefde is,
Waarheid, Licht en Vrede.
Als jij daar bent,
in jou,
Waar liefde is, Waarheid,
Licht en Vrede is.
En ik ben daar,
in mij,
Waar Liefde is, Waarheid,
Licht en Vrede is.
Dan zijn wij Een…
En zo is het.
