Ontkenning

Ontkenning. Ken je het Aesopus’ fabeltje over de vos en de druiven?
Een eenzame vos, die al een hele tijd geen eten had gehad en die dan ook erg mager was, kwam na veel omzwervingen bij een wijngaard. Er waren rijkelijk veel druiven, die in grote trossen hingen, rijp en zeer geschikt om te eten.

Omdat er niemand in de buurt was, sloop de vos stiekem de wijngaard in. Maar – terwijl hij daar inging, ontdekte de vos, dat de druiven heel hoog hingen. Hij sprong er naar, maar miste. En hij sprong nog eens, en nog eens. Maar zijn inspanningen waren vergeefs. De druiven hingen te hoog. Zijn vermoeide lichaam begon pijn te doen door de vele pogingen zijn honger te stillen.

Tenslotte, toen de teleurgestelde en boze vos van zijn laatste sprong terugviel, riep hij: “Ik wil de druiven helemaal niet. Ze zijn zuur en helemaal niet geschikt om te eten.”
Het ontkenningsproces bestaat uit de makkelijkste weg om te stoppen met iets te willen, het verlangen te verzwakken en het achter ons te laten. We nemen dan de houding aan dat we de dingen verachten, minachten zelfs als we niet krijgen wat we willen.
Dat zien we op elk levensvlak gebeuren. Ach ja, zo belangrijk was die vriendschap toch niet. Och, het is toch geen geschikt werk enzovoort.
We ontkennen op die manier wat in de onderstroom werkelijk leeft en voelbaar aanwezig is.
Stel je eens voor dat je een toverstaf zou hebben om alles wat je ontkent in jezelf zou kunnen laten verdwijnen. Je zou niet alleen gelukkiger zijn maar je zou ruimte scheppen om je nieuwe toekomst te creëren.
Er wordt wel eens gezegd dat waar je een deur sluit, een andere deur opengaat. Alleen is een deur sluiten voor velen een hele moeilijke. De deur achter je dichtdoen is nogal wat.
Het voelt zo definitief. En wil je dit wel? Het gevoel van definitief veroorzaakt vaak paniek. Wil je wel die deur dichtslaan, of laat je de deur toch liever op een kiertje open?
Soms wel, soms niet. Ik zou het niet weten voor een ander, laat staan dat het voor mezelf in elke situatie zo direct helder en duidelijk is.
Ik weet wel één ding. Soms laat ik de deur op een kiertje en in het verleden heb ik de deur dichtgedaan. De dag dat ik bewust uit het onderwijs ben gestapt is een voorbeeld van een deur sluiten.
Ik heb die deur zeker niet dichtgedaan met een geladen gevoel, maar wel met een gevoel van dankbaarheid voor alle ervaringen. Mijn ziel voelde zich in opgelegde structuren gevangen.
Ik geloof dat als je vanbinnen uit echt klaar bent om door een nieuwe deur te stappen en dit ook heel bewust doet, het creatieveld in werking treedt.
Ik geloof zeker dat als je verlangen heel sterk voelbaar is in elke cel van je lichaam en geest, dat de kosmos evenredig reageert via het ontvangen van gigantisch veel richtingwijzers.
Sommigen zeggen wel eens dat het onmogelijk is alles te krijgen wat je wilt. Waar onze grootste angst verborgen leeft, wordt onze grootste realiteit. Ik stel vaker de vraag aan mezelf en anderen waarom ik wél vertrouw in het ene en twijfel aan het andere?
Het enige antwoord is: omdat je eerder in het verleden iets hebt ervaren wat niet prettig was. En die toen en toen en toen verhalen sleuren we mee naar het nu. Ondertussen zit je valies zo vol met, dat er geen ruimte meer is voor iets nieuw.
Dit stukje wordt wel eens ervaren bij succesvolle mensen. Ze zijn geslaagd als zakenman/vrouw, alleen lukt het maar niet op relatievlak. Hoe komt het dat er meestal wel een heel hoog vertrouwen is om succesvol te zijn? Juist door het vertrouwen en het geloof in zichzelf. Welke gedachten, overtuigingen, gevoelens en emoties zitten vaak in de onderstroom verborgen op het vlak van relaties?
Het Universum reageert volledig op onze frequentie, op elk vlak. Wat we geloven, wordt onze realiteit. Waar onze diepste angsten verborgen zijn, wordt evengoed onze realiteit.
Ook al worden de angsten niet benoemd. Alles is energie. We kunnen in die zin onszelf en anderen in de maling nemen. Het universum is een reflectie van wat we echt geloven over onszelf.
Dit is soms een hele lastige en moeilijke om heel diep te gaan met onszelf, want we komen ook elke keer weer onszelf tegen. Wat we in onszelf ontdekken is niet altijd even prettig. We weten dat dit onze schaduwkanten zijn. Onze kleine en grote monstertjes.
De enige persoon met wie we volstrekt eerlijk moeten zijn, is wel onszelf. Onszelf in onze diepste verlangens niet blijven ontkennen. Al doorsta je duizend en een angsten. Angsten zijn de krachtigste voedingsbodem voor duistere energieën. En waar sommigen beweren dat er enkel licht is op aarde, ontkent dat er ook duistere energieën zijn. Ook dat is ontkenning.
Dat is ook één van de redenen waarom we onszelf ontkennen. Zoals Martijn Van Staveren heel raak vertelt: we willen allemaal zuiver zijn, een zuivere indruk geven. Laat ook dan ook maar eerst eens naar onze onzuiverheden kijken.