Wanneer komt mijn ware liefde?

Die vraag wordt vaak gesteld en ik verbaas me erover dat Numerologie dan het hele proces omschrijft. Het is niet zo dat er maar eens in je leven een grote liefde langswandelt, want het leven creëert kansen aan de lopende band. Een partner is trouwens jouw meest confronterende ‘spiegel’, dus het is wel zo prettig dat je dan allebei stapelverliefd bent. Zo’n liefde komt op je pad omdat je nog iets met elkaar hebt af te maken uit een vorig leven, of omdat je een specifieke ervaring nodig hebt in je huidige leven. Dit geldt zowel voor jouzelf als voor de liefdespartner.

Hoe gecompliceerd het pad naar de liefde kan zijn leerde ik van Francisca. Van haar ouders, druk met zichzelf, elkaar, succesvol worden en de oudste zoon, kreeg ze weinig aandacht. Het was overduidelijk dat deze nieuwsgierige baby de wereld graag wilde leren kennen, maar haar ondernemende karakter oogstte misprijzen, beperking en afkeuring want ze was ‘lastig’. De vraag die zij zichzelf in haar jongste jaren het vaakst stelde: Wat is er mis met mij, waarom krijgt Broer aandacht en liefde en ik nooit. Zo draaide ze jarenlang hetzelfde programma af: waarom deed hij dit, waarom deed zij dat, waarom zei zij dit, hoe zou dat bedoeld zijn, waarom is wat ik doe nooit goed, nooit lief? Francisca wenste alleen maar dat er van haar gehouden werd. Misschien deden haar ouders dat wel, maar op hun eigen manier en Fran herkende dat niet als liefde.

Ze worstelde zich door de jaren heen. Op de vraag waarom Broer zo schrijnend werd voortrokken en waarom haar ouders afwijzend op haar reageerden vond ze nooit het antwoord: ze was jong en de geheimen van liefdeloosheid doorzag ze niet. Het gezin verhuisde frequent en voor Francisca was het moeilijk om een vriendenkring op te bouwen.
Dwars door alle verdrietjes heen ontwikkelde Fran een paar nieuwe dingen. Ze werd een hypochonder. Doordat zij niet leerde om vanuit veiligheid en vertrouwen te leven, had ze weinig vertrouwen in het gezond functioneren van haar lichaam. Daarbij ontdekte ze dat het heel handig was om een stevige mening te hebben èn hoe het voelde om gelijk te krijgen. Intelligent als ze was, probeerde Francisca deze nieuwe dingen uit en gelukkig ontwikkelde ze enig zelfvertrouwen en gevoel voor eigenwaarde. Ze werd ouder maar haar worsteling werd eigenlijk niet minder.

Haar puberteit voltrok zich en al jong verdiende ze haar eigen geld en vond daarmee wat erkenning. In de jaren daarna was ze druk met een vervolgopleiding en vele baantjes. Die baantjes waren nodig, want de opleiding moest ze uiteindelijk zelf betalen: haar ouders haakten af. Ze vonden het onzin dat ze wilde studeren, want ‘ze spoorde toch niet’ en bovendien kon ze net zo goed gelijk gaan werken. Dan verdiende ze nog wat.
Omdat er niet naar haar werd geluisterd en gesprekken onmogelijk waren, besloot Francisca in een puberale protestactie om niet meer te praten met haar huisgenoten. Haar moeder stelde na enkele weken: zij eruit of ik eruit. Te vroeg ging ze op kamers maar emotioneel veranderde er niets: ze werd aan haar lot over gelaten. Aan de nieuwe mensen die Francisca ontmoette stelde ze minstens één keer de vraag Hoe vind je mij eigenlijk? “Wel leuk” was niet goed, ze zocht altijd een betere reden en liever nog twee. Ze ontdekte dat seks iets anders is dan liefde en bleef altijd en overal zoeken naar erkenning en waardering. Toen ze haar ouders eens vroeg om wat positieve karaktertrekken van haar te benoemen, kwamen zij niet verder dan: ‘Je ruimt je huis heel netjes op’.
Fran liet zich tijdens haar studiejaren op allerlei manieren testen, omdat ze er nog steeds niet op vertrouwde dat ze lichamelijk en geestelijk ècht okee was. De IQ- en EQ-, sociale- , persoonlijkheids-, beroepskeuze- en natuurlijk de zelfvertrouwentest, het enneagram en de hoe-normaal-ben-jij-test . Tussendoor volgde ze allerlei therapieën omdat ze bleef zoeken naar de ingang naar binnen. Een psychologische test wees uit dat ze intelligent was en dat was een pleister op een diepe, oude wond en een bevestiging waar ze heel blij mee was.
Ze liep stages, rondde haar studie af en vond na verloop van tijd een baan waarvan ze hoopte dat het was wat ze zocht. Rond haar dertigste was het werk wat ze deed niet naar haar zin vanwege afgunstige collega’s en haar relatie van enkele jaren liet haar wel kennismaken met prima seks, maar had verder weinig om het lijf. Ze zocht en vond ander werk, verhuisde naar een fijn huisje en smakte toen in volle vaart in een burn-out waardoor ze op de bodem van haar emotionele put stuiterde en het duurde wel even voordat ze daar weer uit was geklommen.
Ondertussen was Fran halverwege de dertig. Ze werd soms snel en hevig verliefd. Dan volgde een lang traject waarin ze constateerde dat zij meer verwachtte dan er werd gegeven. Fran moest leren om onderscheid te maken tussen ‘aandacht’ en iemand die werkelijk belangstelling had in wie zij als persoon was. Dat is verschrikkelijk moeilijk als ’aandacht’ jouw toverwoord is.
Liefdevolle aandacht die je in jouw beleving zo tekort bent gekomen; aandacht die altijd aan Broer werd gegeven; aandacht die uitging naar grotemensendingen waardoor er voor de zoveelste keer verhuisd moest worden, waardoor je wéér je school, je huis en alles moest achterlaten; aandacht die voor jou doorgaans bestond uit geïrriteerde woorden van misprijzen waardoor je je vanbinnen zo klein en eenzaam voelde worden. En kwaad bovendien, want Fran dacht wel dat ze ondertussen had geleerd om die machteloze kwaadheid te verbergen, maar toch stak hij telkens z’n lelijke kop naar buiten. Wanneer de frustraties haar overdonderden schreef ze lange, onthullende, beledigende, diepzinnige, hilarische, maar vooral eindeloos véél berichten aan ex minnaars. ‘Het lijkt wel of ik eraan verslaafd ben, het is m’n uitlaatklep’ lachte ze en ondertussen graaide de oude, kwaaie pijn alle frustraties naar zich toe om daarmee een nieuwe zwarte steen in haar hart te metselen.

‘Wanneer komt toch eindelijk de ware liefde op mijn levenspad’ zuchtte Francisca soms.
Zeg maar hoe jij je Liefste wil ontvangen. Tussen de puinhopen van je verleden?
Wanneer er vandaag iets gebeurt wat lijkt op vroeger, schreeuwen je oude ervaringen mee.
Of wil je je Liefste trakteren op vlagen onverwerkte, oude pijn?
Wanneer jullie vandaag of morgen eens ruzie hebben, schreeuwt al die oude pijn mee.
Of trakteer je de Liefste op een portie oud verdriet?
Want bij elk klein of groot nieuw verdriet, huilt al je oude verdriet mee.
Verras jij je Liefste met die in jarenlange laagjes opgebouwde verlatingsangst?
Want bij elk meningsverschil schreeuwt die verlatingsangst keihard in je eigen oren.

Mensen met een ingewikkeld verleden ontmoeten vaak eerst een paar foute of onbelangrijke Liefdes, zodat ze zich hopelijk daardoor wat meer bewust worden van hun eigen ongewenste bagage.
Je kunt er ook bewust voor kiezen om nu die ongewenste bagage uit te pakken, het puin te ruimen en dat oude verdriet ècht uit je systeem te gaan beitelen. Dat is moeizaam, hard werk, zoek er hulp bij want die ga je nodig hebben, en neem die verlatingsangst gelijk mee. Dan kan je de pijn en de zwarte stenen uit je hart loslaten en misschien zal je nog een paar keer oude tranen huilen zodat het daarna niet meer hoeft. Dan hoef je niet meer bang te zijn dat iemand je zal verlaten, want je onder de puinhopen uit je verleden vind je gegarandeerd een vriend voor het leven terug: je mooiste zelf.
Francisca is intussen 42 Jaar. Afgelopen zomer liep ik haar bijna voorbij op een station. Onherkenbaar! Er stond een krachtig, stralend, zelfbewust mens. Ze had twee jaar nodig om haar rugzak echt leeg te maken, vertelde ze. Nu werkt ze met kinderen uit huiselijk-geweld gezinnen en in dat werk heeft ze haar draai gevonden. “Zo dankbaar dat ik mijn ervaringen eindelijk positief kan gebruiken” is de opmerking die mij van onze korte ontmoeting het meeste bijbleef.
Dat èn de trotse blik waarmee de man haar bekeek, waarmee ze dit voorjaar getrouwd was.