Body language

Body language. ‘ Je kunt lullen wat je wilt, maar ik zie aan je lichaamstaal iets helemaal anders’.
Herkenbaar? Je bent met een paar vrienden samen, het zou heel fijn moeten zijn want jullie hebben elkaar al een hele tijd niet meer gezien. Net op die dag heb je ruzie met je partner en je hele bui is verpest. Je trekt iets kleurigs aan, je maakt je helemaal op zodat je je beter zou voelen, je ziet er stralend uit van buiten, maar vanbinnen voel je je helemaal anders. Kut. Je baalt als een stekker.
Je ziet je vrienden terug en iedereen is uitgelaten, blij en je doet je best om al even enthousiast te zijn als je vrienden, maar het valt je niet mee om die energie van binnenuit te pakken. Eén van je vrienden ziet in je energie en je lichaamshouding dat er iets scheelt en vraagt je of er iets scheelt.
Je kijkt verbaasd op want je ziet er beeldig uit, je hebt je façade opgezet want je wilt deze ontmoeting niet verpesten door de ruzie met je partner. Hoe kan dit nou? Je doet nochtans hartstikke je best om niets te laten merken. En toch. Het wordt opgemerkt.
We kunnen wel zeggen dat alles prima is, maar in onze lichaamstaal en energie worden we ook ‘gelezen’ en ‘gevoeld’ en zeker door mensen die invoelend zijn prikken doorheen die façade. En niet om de ander een nog beroerder gevoel te geven.
Het is mogelijk dat jij doet alsof er niets aan de hand is en het afwimpelt als een vermoeiende dag op het werk of dat de ander het helemaal verkeerd ziet en er werkelijk niets aan de hand is. Waar haalt de ander het vandaan om te vragen of er iets scheelt. Je hebt toch hartstikke je best gedaan er als een pareltje uit te zien. Nou dat dus.
Dat pareltje dat opgepoetst is schijnt op het eerste gezicht fantastisch en perfect te zijn aan de buitenkant. Want onder dat pareltje schijnt is wat er gevoeld wordt. Nu heb jij het volste recht om te ontkennen wat je voelt want je hoeft al helemaal geen verantwoording af te leggen, aan niemand. Enkel aan jezelf. Alleen kan dit wel zeer verwarrend zijn voor diegene die waarneemt en helder voelt en neergezet wordt als ‘ fantast, zweverig, jaloers zelf (want ja, je ziet eruit als een pareltje) enzovoort.
Het is nooit de bedoeling iemand in zijn blootje te zetten, figuurlijk, want daar kun je mensen mee kwetsen. Je moet niet bewijzen dat je anderen kan voelen en lezen, want dat creëert het omgekeerde effect. Je wilt de ander de ruimte geven om zichzelf te laten zien, hoe hij/zij zich werkelijk voelt. En dan nog kan je dit nooit afdwingen. Als je je dan boos of afgewezen voelt omdat diegene hierover niet wenst te praten, dient dat ook gerespecteerd te worden. Misschien komt er wel een moment, maar dit hoef je niet te verwachten.
Oprechte belangstelling tonen is meer dan vertellen wat je voelt en ziet.
Een simpel voorbeeld. Ik merk dat als ik op mijn hoede ben en mijn kwetsbaarheid niet wil delen vanuit wat ik voel bij de ander, leg ik mijn handen op mijn buik en ga ik een paar stappen achteruit. Ik deed dit vroeger al zeer intuïtief. Maar nog veel bewuster na mijn opleiding NLP. Ik kon dan ook beter begrijpen waarom ik deed wat ik deed.
Ik kijk mensen graag recht aan in de ogen en voel intuïtief wanneer ik even de blik loslaat. Ik voel het verschil tussen bijna penetrerende blikken en blikken die uitnodigend en veilig voelen. Iemand kan me vertellen dat het ok is in woorden en tegelijk zich fysiek een kwartslag omdraaien. Dan weet ik zeer intuïtief dat dit niet klopt en dan kan ik er ook voor kiezen om te bevragen in wat ik waarneem.
Iemand kan me vertellen van me te houden en me bij een omhelzing laten voelen zich zeer onwennig te voelen in het lichaamscontact.
En dat is wat iedereen kan waarnemen door meer te gaan waarnemen en te voelen wat congruent of discongruent.
De kunst is natuurlijk is enkel waar te nemen en niet te oordelen of geen verhalen te construeren vanuit een verleden. Want dat is zeker nooit de bedoeling.
Zelf ervaar ik een zeer grote gevoeligheid in het waarnemen en voelen in wat wordt gezegd en wat ik waarneem. En dat betekent niet dat ik het altijd aan het rechte eind heb, want ik heb zeer zeker mijn persoonlijke gevoeligheden die verbonden zijn aan mijn pijnstukken.
Maar één ding is wel zeer belangrijk en dat is bewust worden van hetgeen we zeggen en hoe we ons werkelijk voelen een grote impact kan hebben op relaties tussen mensen. Ik kan niets onder stoelen of banken steken en dat werd me vroeger vaak heel erg kwalijk genomen.
Als ik me verdrietig voel, voel ik geen behoefte me op te smukken en een masker op te zetten. Ofwel trek ik me terug of laat ik me echt zien bij mensen bij wie ik me welkom en veilig voel, zonder oordeel.
Eén ding is wel een feit: lichaamstaal liegt nooit. Ook al verstop je je achter zoveel sluiers en diamanten en parels.