Die oude man…

Die oude man daar op dat bankje,
Hij zegt niets nog geen bedankje.
Op dat bankje zit hij altijd maar even,
die man heeft duidelijk een zwaar leven.
Volwassenen kijken hem na en kinderen zijn bang,
maar hij is eenzaam… en al zo lang.
En wat niemand van die oude man weet,
is al dat verlies pijn en leed.
Toen zijn ouders sneuvelde was hij nog heel erg jong,
Als broekie vechten hij jaren voor ons in sailong.
Daar stond hij op een mijn,
halve been weg…wat een pijn.
Zijn vrouw verliet hem en de kinderen kwamen jaren niet,
hij huilde zo vaak maar niemand die dat ziet.
Zijn zoon kwam terug de man was zo blij,
Tot hij ging schreeuwen en riep …jij luistert naar mij!
De zoon schreeuwde en sloeg de oude man,
Niemand zag zijn tranen niemand zei er iets van.
Dit ging niet maanden maar jaren zo door,
toen gaven de buren eindelijk gehoor.
Die oude man in het park op dat bankje straalt verdriet,
zeg hem toch gedag en negeer hem toch niet.
Die oude man zijn eenzaamheid doet hem pijn,
bedenk dat die oude man op dat bankje jou buurman kan zijn.

Copyright2021 Mila