De tijd gaat zo snel.
Iedereen heeft dat gevoel wel.
Is er erg veel gebeurd, veel veranderd.
Ik probeer altijd klaar te staan voor iedereen, zoals mij is geleerd. Stel jezelf nooit op de eerste plaats. Nu klinkt dat vrij normaal, maar het ging soms te ver. Ik heb veel mensen gekwetst, en veel mensen hebben mij gekwetst. Toch zijn daar je naasten, die klaar voor je staan. Ik ben best koppig, gesloten, praat niet veel over mijn gevoel. Dat is gelukkig nu niet meer, ik laat me horen, en doe waar IK gelukkig van word. Een mes in mijn rug achteraf neem ik voor lief, ik kan leven met wat ik doe, en hoe ik nog steeds (selectief dit keer) voor iedereen klaar sta. Ik schrijf dit even van me af, als een soort dagboek. Voor iedereen die ik heb gekwetst of pijn heb gedaan in het verleden, sorry daarvoor. Ik kan het niet terugdraaien. Wel veranderen daarentegen. Ik zie het probleem gelukkig in ondertussen: je mag praten over gevoel, je mag huilen, om hulp vragen en boos zijn. Ik ben nu gelukkig, nu ik me open heb gesteld. Ik probeer elke dag een stukje volwassener te worden. Dit is voor mij een grote stap. En voor iedereen die mij dierbaar is, en ik mijn vriend/familie/kennis mag noemen, bedankt, bedankt dat je er voor mij bent, en bent geweest al die tijd❤️
