Ongemakkelijke momenten…

Zolang als ik me ken herinneren heb ik mijn gave’s gehad, ik vond het nooit speciaal of zo want ik wist immers niet anders.
Ik moet een jaar of 4 a 5 zijn geweest dat ik ergens in de nacht wakker werd en ik een oude man in mijn kamertje zag staan.
Die oude man herkende ik van een foto op mijn oma haar schoorsteen, het was mijn Opa.
Ik weet nog dat we hadden gepraat over dat hij altijd bij me zou komen en me zou helpen.
Toen ik dat de volgende ochtend aan mijn moeder vertelde weet ik nog dat ze me een beetje glazig aan keek en verder ging met waar ze mee bezig was.
Oké dacht ik en ben waarschijnlijk weer gaan spelen.
Ook ken ik me nog goed herinndere dat ik een keer met mijn Oma in de AH was en ik met een oudere mevrouw aan het praten was, opgegeven moment vroeg me Oma tegen wie ik aan het praten was waarop ik lachte en zei “met die mevrouw natuurlijk” ze heet Beppie.
Mijn Oma trok wit weg en ik ken me herinneren dat we al snel naar de kassa gingen.
Mijn Oma had namelijk een nare ervaring gehad met een ouijabort en had dat afgezweerd van angst dus schrok haar werkelijk rot😯.
Op een gegeven moment toen ik een jaar of 10 was kwam mijn oude oom te overlijden en in het ziekenhuis had ik hem een kus gegeven en hoor me moeder zeggen dat hij nu snel zou gaan.
Ik zag aan het voeteneind van het ziekenhuis bed z 4 mensen staan waarop ik (in de volle kamer) riep; kijk ze komen Oom ophalen, ze gaan hem helpen!
Waarop mijn moeder me aankijkt en begint te huilen.
Ik was ervan overtuigd dat het heel erg was wat ik had gezegd en besloot voorlopig maar niets meer te zeggen over wat ik allemaal zag en hoorde.
Dit was een zware tijd voor mij…

Mila