Onze eigen wil onder druk

Als dat kleine meisje of jongen voor het eerst naar school. Het is anders, nieuw, iets wat je niet kent. Maar mama en pappa stellen je gerust. Het is een lieve juf, je kunt haar vertrouwen. Voorzichtig zet je de eerste stappen over de drempel.

He er zijn hier meer kinderen zoals jij en kijk eens wat een leuk speelgoed. Je hartje maakt een sprongetje en je rent op het speelgoed af. Maar dat had je gedacht, Nee hoor, jij maakt zelf de regels niet uit. Dat doet de juf of meester.

Al snel kom je erachter hoe het spel in het leven werkt. Als je maar goed je best doet, dan zijn de grote mensen blij. Dus kleur je prachtig tussen al hun lijntjes, nog onwetend, van waar ben jij. Ook al wist je zeker dat je al iemand was. Twijfels beginnen toe te slaan en langzaam aan glijd je van je eigen pad af.

Vooral niet opvallen en lastig zijn, daar ben je inmiddels achter. Ook niet zelf beslissen waar je zin in hebt, dan worden de mensen om je heen boos. Dan hoor je ineens een luide stem, die je naam nadrukkelijk uitspreekt. Dan weet je dit is foute boel, ik had beter moeten weten.

Je wordt wat stiller, want wat heeft het voor zin. Om te zeggen wat je op je hart hebt, of pijn in je been. Ze geven er een kus op, of een pleister, maar daarmee is het voor jou niet klaar. Als je dan toch aan mama’s rokken trekt en de tranen over je wangen rollen. Zegt mama, kom op, het doet geen pijn en jij gaat dat geloven.

Ondertussen sluit je hart zich af, maar weet jij veel dat dat allemaal gebeurt. Je spelt het spel van de mensen vrolijk mee. Die weten immers wat goed voor je is. Je doet ze na, ze zijn zelf ook soms onaardig. Jij dus ook. Het maakt je soms jaloers en afgunstig. Soms heb je ook het gevoel dat je broertje veel meer mag dan jij. Maar ja, je laat het voor wat het is. Want zodra je tegensputtert, ben je lastig en dat wil je vooral niet zijn.

Je wilt goed zijn, en dat gaat een nare vorm aannemen. Zonder dat je er erg in hebt, ga je op zoek naar de weg die jou ook in het middelpunt zal laten staan. Je gaat vragen of je thuis klusjes mag doen. Je schoolprestaties schieten omhoog. Je studeert je suf, maar ondertussen gebeurt er niets.

Je had zo gehoopt op erkenning. Inmiddels is je vuur gedoofd, je eigen wil is een piekeraar geworden, aangestuurd door de angst. Streef je elke dag naar perfectionisme. Je bent een puber die de wereld wilt ontdekken, maar je durft niet. Je vind jezelf dat helemaal niet waard. Wie kan jou nou leuk vinden?

En toch, ineens is iemand daar. Je gelooft het niet, maar die geeft je aandacht, die paait je en je geeft je over. Zo blij als een kind. Maar weet jij veel wat de liefde inhoudt. Dus doe je maar wat en wil je ook hierin het goed doet. Dus verzorg je je partner aan alle kanten en dan ineens is hij weg. Zie je wel dat ik niet leuk ben. Dat ik niets waard ben. Je bent er nu helemaal van overtuigd.

Je eigen wil heeft je compleet in zijn macht. Die maakt je wijs dat het allemaal aan jezelf ligt, ondanks dat je zo goed je best doet in alles. Je eigen wil staat compleet onder druk, van presteren en je bent ineens zo moe. Maar ja, je gaat door, dat is wat je kent.

Dan ineens sta je stil. Je wil wil verder, je lichaam niet meer. Lange tijd ben je in gevecht. Totdat iemand je zegt. Ooit wel eens naar jezelf gekeken, hoe mooi of je bent? Dat zet je tot nadenken aan en de verandering begint. Naar je eigen ik, die nooit meer onder druk zal staan. Dank je wel Clarisa van Top Paragnosten voor je wijze lessen.