Opeens was je weg…

Ik weet nog zo goed opeens was je weg,
maar eerst het begin van mijn uitleg.
Ik zag je spelen in de speeltuin achter mijn huis,
ik wist het nog niet maar het was bij jou thuis niet pluis.
Elke dag spraken we af en speelde we binnen of buiten,
Je slaapkamer had donkerblauwe muren en gordijnen met zee schuiten.
Veel autootjes en een telescoop in de hoek,
je was me vriendje en dus kwam ik vaak op bezoek.
Op een gegeven moment kreeg ik van je ma een spiegel met Elvis,
Waarom ik dat nooit vergeet want de week erop was je herdenking mis.
Je was altijd zo vrolijk en blij me te zien,
had je nog geleefd nog steeds vrienden misschien.
Maar toen kwam die zondag ik zou naar je toe,
mama zei dat ken niet meer er is “gedoe”.
Maar je was me vriendje dus ging er heen,
want een vriendje liet je niet alleen.
Raar geel lint voor je deur je moeder deed niet meer open,
ik gaf niet op zat dagen voor je deur op een teken van je te-hopen.
Ik snapte niet wat er was of waar je was,
die wijsheid kwam helaas jaren later pas.
Altijd vroeg ik me af waar je nou toch was gebleven,
Tot je foto bij Peter r de Fries kwam en ik begon te beven.
Hij vertelde vader vermoord gezin,
ik moest zo huilen…tranen over mijn kin.
Geen 2 dagen voor de moord zat ik nog op zijn schoot,
hij leek zo aardig maar zijn gezin is wel dood.
Lief klein vriendje jij word nooit oud,
lief klein vriendje had een hart van goud.
Lief klein vriendje rust zacht,
het is de Hemel die op je wacht.

Mila copyright 2021