Te vroeg…

Gedichtje voor prematuur baby’s

Wat was het schrikken, die zomerse morgen
Toen je besloot ons de verrassing van ons leven te bezorgen

“Dit kan niet waar zijn, het is nog veel te vroeg!”
Het was de bedoeling dat ik je nog wat langer in mijn buik droeg

Ik zei je “Je mag nog niet komen, je bent nog veel te klein!”
Maar jij wou absoluut al bij ons zijn

En plots was je daar, zo mooi, zo lief, zo broos en toch zo sterk
Een brokje pure liefde, ons eigen meesterwerk

Wat was iedereen blij en verbaasd om te horen
Dat ons kindje nu al was geboren

Er volgden twee lange weken in het ziekenhuis,
Je lichaampje vol buisjes en draadjes, die hoorden daar niet thuis

Je mocht niet bij mij op de kamer en lag wat verder om de hoek
Ik voelde me vaak alleen, maar we genoten zo van ieder bezoek

Dan gaf ik je te eten, of gaf ik je samen met papa een bad
Ik hield je uren in mijn armen en overlaadde je met alle liefde die ik had

Het was een vreemde periode, maar wat deed je het daar goed
Je groeide en je bloeide, je dronk zoals het moet

Toen je eindelijk mee naar huis mocht, kon het niet meer stuk
Je lag eindelijk in je eigen bedje, ons klein hoopje geluk

Ook al was het niet de start waar we van droomden toen
Toch zou ik het met alle liefde weer overdoen

Want je leven is dan wat hectisch begonnen
Maar we hebben toch mooi weken met jou
Gewonnen.

Mila