Waneer dan…

Je had zo een leuke babbel… zo open en lief,
spraakzaam, lag goed in de groep, een echte hartendief.
Iedereen mocht je gelijk,
altijd lief nooit gezeik.
De tijd verstreek en langzaam veranderde alles,
het was niet wat het leek het waren mascerades.
Buitenshuis het perfecte stel…dol gelukkig,
maar thuis steeds vaker boos en nukkig.
Je zo lieve lag je lieve woorden verdwenen als sneeuw voor de zon,
wat ooit zo mooi was nu zo grauw ze wist niet dat het kon.
Steeds minder lieve woordjes steeds vaker deugde ze niet,
ze huilde stiekem tranen met tuiten maar niemand die dat ziet.
Die ene hoek in de kamer… die kast in de hal,
je sloot haar op en zei: dit laat je me doen… toen kwam die eerste knal.
Ik ben gevallen ik struikelde het was mij eigen schuld ik lette niet op,
onverwachts een schop of een knal voor haar kop.
Hij was geen prins geen aardig mens,
steeds vaker sloeg hij haar lens.
Je vrienden zijn raar je familie deugd niet,
niemand vind je aardig waarom zie je dat niet.
Je wereld werd steeds kleiner en voelde je steeds vaker alleen,
maar als dit zo doorging vonden ze haar nog eens onder het veen.
Toen kwam die dag dat alles anders werd,
het beest werd ontmaskerd.
De pijn werd minder en je nachtmerry’s verdwenen,
nooit zal je je nog in slaap wenen.

Mila copyright 2021