Weekend-spirit (deel I)

Pieter was, zoals hij zelf zei, ont-zet-tend goed bezig met spirituele ontwikkeling.
Bovendien is hij een vaderPlus voor zijn gezin inclusief een wekelijkse vaderdag, elk weekend bij de sportwedstrijd van zijn dochter en bij de maandelijkse muziekschool uitvoeringen van zijn zoon, betaalt zijn rekeningen op tijd, komt nooit te laat op zijn werk en hij rijdt niet te hard in de auto. En ontzèttend goed bezig met spirituele ontwikkeling, want hij las veel en de maandelijkse meditaties deden hem goed. Eigenlijk liep zijn leven op rolletjes, hij voelde zich gelukkig.

Rond zijn veertigste verjaardag kreeg hij tijdens een party bij vrienden ‘zo’n feestpilletje’ aangeboden en Pieter beleefde een gedenkwaardig feestje. Het pilletje verleende aan het hele gebeuren een nieuwe intensiteit. Hij experimenteerde links en rechts wat verder en merkte dat enkele vrienden dat ook deden. ‘Wel altijd veilig hoor’ want nooit in het bijzijn van de kinderen.
Er ging een ongekende wereld voor hem open waarin de ervaringen intenser waren, de kleuren helderder, de klanken meeslepender en de mensen, ach de mensen. Nooit eerder voelde hij zich zo verbonden met mensen. Ook de dromen van Pieter werden intenser, zeker in de nachten na zo’n feestje.
Het leek waarachtig of het leven wat hij hiervoor leidde z’n kraak en smaak verloor, in vergelijking met deze nieuwe ervaringen. Alles wat hij ooit belangrijk vond, leek minder belangrijk. De wekelijkse vaderdag sloeg hij soms over (drukte op het werk en de kids worden al wat groter ook), de wedstrijden van zijn dochter sloeg hij soms over (het is ook best een eind rijden), hij kwam soms te laat bij de uitvoering van zijn muzikale zoon (hij merkt het waarschijnlijk niet eens of ik er ben) en langzaam veranderde zijn leefpatroon. Maar hij was nog steeds ontzèttend goed bezig met spirituele ontwikkeling. Want deze geestverruimende middelen, tjongejonge, daar kreeg je spirituele inzicht echt een boost van zeg. Het mediteren lukte de laatste tijd minder goed, want hij kon de rust niet meer opbrengen en eigenlijk had hij het ook gewoon te druk.
Zo gingen enkele jaren voorbij.
Pieter werd vijfenveertig en organiseerde een feestje, de kinderen logeerden met hun moeder bij haar ouders. Het feestje duurde tot zondagochtend half twaalf, en toen hij rond acht uur ’s avonds wakker werd leek het of er een tornado door zijn huis was getrokken. Via scherven en plakkerigheid vond hij de keukenkraan, hopend dat een paar flinke glazen water hem zouden helpen om helder te worden. Op zijn werk zagen de collega’s dat het een heel pittig feestje was geweest.
Ergens rond deze tijd merkte Pieter dat hij zich minder goed kon concentreren. Het leek of zijn hoofd verstopt was. Vaak dwaalde een warrige droom de volgende dag nog rond in z’n hoofd. Op het werk vlotte het niet: misverstanden met collega’s, werk bleef liggen, klanten moesten te lang wachten op zijn reactie, een slechte beoordeling. Hij begon uit te kijken naar een andere werkkring.
De relatie met zijn vrouw werd stroef, ze gaf hem niet de ruimte die hij nodig had en claimde steeds meer van zijn aandacht en tijd.
Hij vertrok, zonder telefoon en laptop, om zichzelf tijdens een spiritueel weekend weer eens ouderwets op de rails te zetten. Het bleek een Stilte-retraite te zijn.
Bij aankomst werd uitgelegd dat het echt de bedoeling was om de komende 48 uur te zwijgen, zodat je innerlijke stem hoorbaar kon worden. Hier en daar klonk gegniffel. Het was er prachtig: schitterende natuur, een binnenzwembad, een kapel, wandelpaden langs de rivier en eeuwenoude bankjes.
Van slapen was weinig gekomen, hij meende vreemde stemmen te horen, of dat droomde hij. De grens van waken en slapen was vaag, die nacht. Hoewel hij meeliep met de vroege ochtendwandeling, was hij er eigenlijk niet bij. De zingende vogels, hij hoorde ze niet. De heerlijke bosgeur, hij rook het niet. Het was of zijn hoofd vol watten zat, waar niets doorheen drong. Het uurtje zwemmen deed hem goed, maar tijdens de meditatie oefening daarna knapte er iets in hem, wat na een minuut of tien met een ongecontroleerde schreeuw naar buiten brak. Beschaamd liep hij naar buiten. Wat gebeurde er met hem, in hem? In de warme zon zat hij een paar uur op zo’n bankje voor zich uit te kijken, zonder besef van tijd en zonder gedachten. Zo gingen de eerste 24 uur voorbij.

Weekend-spirit (deel II)
Toen iemand hem kwam halen voor het diner, merkte hij hoe verstijfd hij had gezeten. Was dit nu misschien het goede moment om naar huis te gaan? Hij had schreeuwend behoefte aan geluid, aan pratende mensen, de autoradio.
In stilte werd aan de kleine groep een uitstekend diner geserveerd. Pieter voelde zich of hij in een schemerwereld verkeerde waar zintuigen op halve kracht werkten. Het eten leek smakeloos, de wijn zurig, de glimlachende mensen om hem heen grijnsden en als hij dacht aan de komende nacht brak het zweet hem uit. Weer die stille kamer in met dat witte bed. Hij zou het raam maar wijd openzetten, om nog iets van geluid te kunnen horen.
Na het diner ging hij toch mee met de avondwandeling langs de rivier. De oranjeroze zonsondergang was zo spectaculair prachtig dat er iets van doordrong in Pieter’s volle hoofd. Stil zaten ze op de dijk om de natuur haar werk te zien doen. Langzaam verkleurde het helderblauw naar turquoise, de wolken van wit naar paars naar zwart en werd een halve maan zichtbaar in de donkerblauwe avondlucht. Je kon een speld horen vallen.
Je kon ook Pieter horen, die zijn best deed om die stomme tranen die maar bleven komen, weg te slikken. Waarom zat daar ineens zo’n gat in zijn borst, waar al die tranen maar uit bleven opborrelen? In stilte legde iemand een hand op Pieters rug. Het leek wel of die hand brandde, zó warm voelde dat. In het inmiddels volslagen donker pakte iemand anders zijn hand en hij liet het gebeuren. Het duurde even voordat Pieters’ tranen op waren en die twee anonieme handen hielpen daarbij. Later, in de kamer met het witte bed, overdacht Pieter zijn leven. Wat had het hem gebracht, hoe zag het eruit? Die jaren toen de kinderen nog klein waren, hoe had hij genoten van het vaderschap, het gezin. Het samen lachen en zelfs de onderlinge ruzies. Wat een verschil met hoe het nu was. De kinderen kende hij nauwelijks nog, ze gingen hun eigen gang en hij ging ook zijn eigen weg, los van vrouw en kinderen. Hoe was dat toch gebeurd?
Voor zonsopgang had Pieter zijn innerlijke stem weer gevonden. Tijdens de rit naar huis bleef zijn radio uit. Hij kon lekker nadenken, zonder dat geroeptoeter op de achtergrond.
Toen hij thuiskwam vond hij de consequentie van zijn gedrag van de afgelopen jaren op de bank, met tablet en TV. Zwijgend, alsof ze een eigen soort retraite deden.
Uiteindelijk duurde het iets langer dan een jaar voordat Pieter weer blij was met zichzelf en met de manier waarop hij in het leven stond, want met zulke grote veranderingen ben je best even bezig.
Sommige dingen waren niet meer terug te draaien, zoals zijn geloofwaardigheid op zijn werk. Hij moest een andere baan zoeken en zocht naar iets wat hem niet alleen geld zou opleveren, maar wat hem ook een soort geluksgevoel zou geven, zodat hij met plezier naar zijn werk zou kunnen gaan. Het duurde even, maar hij vond het en zo dichtbij dat hij met de fiets naar zijn werk kon.
Dat scheelde twee uren reistijd per dag en hij begon voorzichtig met een moestuin, dat had hij altijd al eens willen proberen. Van 1 vierkante meter werden het er 2, en al gauw deden de buren mee. De kinderen keken vreemd op van hun veranderende vader, er werden (heel) flauwe grappen gemaakt met veel midlife en penopauze, maar ze vonden de zelfgekweekte tomaatjes lekker. Het duurde een half jaar, voordat zijn vrouw durfde vertrouwen dat de verandering ècht was en hij de teleurstelling uit haar ogen zag verdwijnen.
Met de weekend-pillenfeestjes was hij gelijk gestopt. Hij zag dat de geestverruimende werking van de pillen een illusie was, omdat spirituele ontwikkeling ontstaat doordat je bij vol bewustzijn je weerstand overwint. Niet doordat je je geest benevelt.
Maar zoals bij iedereen kwam ook bij Pieter de herhalingsoefening, en die kwam hard aan.
Tijdens haar vijftiende verjaardagsfeest kondigde zijn puberdochter aan dat zij ‘best weleens een joint rookte en dat een feestpilletje heus geen ramp hoefde te zijn’.
Pieter trakteerde haar op een survival weekend voor twee personen ergens in de Ardennen, met genoeg tijd om te praten. Tijd genoeg om zijn zelfgeleerde levensles aan haar praktijk te toetsen.
We groeien tegen de verdrukking in, zoals het spreekwoord zegt.
Je zult dit ook regelmatig van mij horen, omdat het leven zo werkt. Door weerstand te ervaren, wordt onze innerlijke motor aangezet en stellen we alles in het werk om te overleven, onze innerlijke kracht te vinden en die kracht ook te gebruiken. Daar groeien we van, als mens.